Mijn ergernis: artikelen waar ik apetrots op ben, worden slecht gelezen. En blogs die ik in 20 minuten in elkaar flans, blijken idioot populair. De megahits gaan altijd over door mij gemaakte fouten. Niks aan
De kerstvakantie! Tijd voor helemaal niks, of juist voor alle klusjes die dit jaar bleven liggen. Ik wens je het eerste toe, maar voor wie toch aan de slag wil / moet / gaat, hierbij
De site van het Nationaal Archief is mijn vorm van escapisme wanneer ik het straatbeeld van vandaag zo saai vind. Na een duik in het archief snap ik dat dat onzin is, alles verandert continu.
Je hebt iets gemaakt – een tekening, een foto, een boek – en je vindt het resultaat maar niks. Wat doe je dan? De leukste reactie hierop las ik vandaag ergens in een hoekje van
Altijd als ik fotoranden bijsnijd, denk ik: hier moet ik eens over bloggen. Het is het meest ondergewaardeerde klusje, terwijl je foto er zó van op kan frissen. Als ik moet kiezen tussen bijsnijden of
In Kopenhagen vind je 10 vreemdsoortig hoge bankjes. Ze krijgen bekijks van voorbijgangers. Durfals klimmen erop en genieten van het verhoogde perspectief. Maar: wat doen die bankjes daar? En wat heeft dit met fotografie te
Een paar weken geleden voegde ik mijn naam toe aan de wachtlijst voor Dall-E, een programma dat op basis van een paar woorden hele beelden bij elkaar verzint. Gisteren werd ik eindelijk toegelaten. Hieronder vind
Je foto’s hebben recht op ruimte. Maar hoe pak je die als het Fotomuseum jouw naam niet kent? Als fotobladen jouw werk niet publiceren? Gewoon door eens wat langer na te denken wat je verder
Tijdens mijn afstudeerexpositie kreeg ik talloze vragen over mijn project. Daarop was ik voorbereid: ik was er immers 6 maanden mee bezig geweest. Maar er was één vraag die mij deed verstommen. Telkens weer werd
Dit weekend liep ik met een vriendin langs het strand in Denemarken. Zij beklaagde zich over het feit dat ze altijd zoveel foto’s maakt en dat er dan maar een paar goede tussen zitten. Dat
Een namiddag in Turijn. Ik zat met mijn vriend op een terras terwijl 30 meter verderop een relatie in versneld tempo werd afgespeeld. Een jongen en meisje, ruziënd. Het meisje liep weg, kwam weer terug.
Stel dat je hetgeen je vandaag hebt gedaan 364 dagen zou herhalen, ben je dan over een jaar waar je wilt zijn? Het is één van de 103 adviezen uit een lijstje van Kevin Kelly,
Het is misschien wat vroeg voor een terugblik want ik ben nog niet klaar met mijn opleiding. Maar ik heb gewoon zin om te schrijven over de geleerde lessen tot nu toe. En omdat ik
De lezers van dit blog geef ik vaak de tip om eens een afstudeerexpositie te bezoeken. Die zijn meestal een stuk frisser, experimenteler (en onbegrijpelijker…) dan wat er in musea hangt. Extra leuk dus dat
Mijn oma heeft een schoenendoos met daarin haar foto’s van vroeger. Het is een overzichtelijk stapeltje, leuk om te bekijken. Maar: hoe moet dat straks met mijn beelden? Ik maak er teveel, bewaar alles en
Ik ben flink aan het klooien met mijn afstudeerproject voor de Fotoacademie. Eindeloos schuiven, editen, kiezen, terugkomen op keuzes, proefdrukken maken enzovoort. Het vliegt alle kanten op. Dan is het fijn als je ineens een
Fotograaf zijn vereist nogal wat uithoudingsvermogen. Want wie zit er op jouw beelden te wachten? En zijn die beelden eigenlijk wel goed genoeg? Er zijn redenen te over om ermee te stoppen. Janis Ozolins visualiseert
Als voormalig studente Psychologie heb ik veel optische illusies gezien. Die leggen namelijk haarfijn bloot hoe ons visuele systeem werkt. Wat blijkt: dat systeem zit vol met verwachtingen en regels waar we ons nauwelijks van
Nu ik in het examenjaar van de Fotoacademie zit, denk ik veel na over wat ik eigenlijk met mijn goede beelden moet doen. Hoe groot moet ik het afdrukken, op welk papier? Wordt het een
Wekelijks maak ik zo’n 100 á 200 foto’s voor diverse projecten waar ik aan werk. Maar dan. Hoe maak ik chocola van die beeldenbrij? Tijd voor een toelichting op mijn organisch ontstane werkproces. Het selectieproces
Volgens mij is het hip om te zeggen dat je last hebt van het Imposter Syndrome. Ik hoor het in ieder geval váák. Inmiddels voel ík me een buitenbeentje omdat ik de symptomen niet herken.
Alledaags zwart is niet zwart. Het reflecteert licht, waardoor je reliëf kunt zien en weet naar welk voorwerp of materiaal je kijkt. Maar Vantablack is anders: dat absorbeert álles, als ware het een zwart gat.
Algoritmes doen ons graag na, maar wat als je dat nu eens omdraait en zelf een algoritme nadoet? Sara Bastai doet leuke een poging daartoe. Het is hip om kunstmatige intelligentie in je kunst te
Het is een traditie, dus ik houd ‘m in ere: bij ieder honderdtal ga ik even op de betreffende mijlpaal zitten en kijk ik uit over mijn mini-imperium. Maar hoe groot is dat imperium eigenlijk?
Wat je hierboven ziet is een Shirley kaart. Zo’n kaart leverde Kodak om printers mee te kalibreren. Heel handig, tenzij je een donkere huidskleur hebt. Lange tijd was fotografie iets voor mannen met sterke armen:
Op mijn nachtkastje ligt het boek The art of noticing. Daarin lees ik iedere avond een praktisch uitvoerbare tip om beter te leren kijken, gewoon in mijn eigen omgeving. Eén zo’n tip gaat over dat
De publieke ruimte: een verzamelnaam voor plekken die voor iedereen toegankelijk zijn, maar waarvan het interieur door anderen is bedacht. Gek eigenlijk. Dat vindt Harmen de Hoop ook. En dus verandert hij dat interieur. Zijn
Ik kreeg deze week een berichtje van een lezer die vroeg of ik al zat te broeden op mijn honderdste Kronkeltip. Dat zat ik niet, maar ik deed het terstond. En omdat ik gek ben
Met iedere generatie verdwijnen er ook beroepen. De techniek schrijdt immers voort. Neem nou de porder: een man of vrouw die je kon bestellen om je wakker te maken. Dat deden ze dan met een
Alweer enige tijd geleden studeerde ik af als Klinisch Neuropsychologe. Sindsdien heb ik een ander pad bewandeld waardoor mijn kennis van het brein ofwel achterhaald is, of ik ben het vergeten. Maar sommige dingen zijn