Een namiddag in Turijn. Ik zat met mijn vriend op een terras terwijl 30 meter verderop een relatie in versneld tempo werd afgespeeld. Een jongen en meisje, ruziënd. Het meisje liep weg, kwam weer terug. Betraande gezichten. Gepraat, geroep, wilde handgebaren. Wij dronken wijn en keken toe. Soms is de straat ineens iemands huiskamer. En dát gegeven gebruikt Elisabeth Louise in haar project.
Tenminste, dat is mijn interpretatie van haar project Looks like they ended the chat. Op haar site zag ik de volgende beelden:
Op de linkerpagina staat telkens een paar zinnen over hetgeen zich ooit heeft afgespeeld op de afgebeelde locatie die je rechts ziet. Eronder vind je een tijdsaanduiding (“1 jaar geleden”). Hier vind je beter leesbare teksten bij de beelden.
Het is een doodsimpele manier van vertellen die – vind ik – des te sterker binnenkomt. Het zet me aan het denken over mijn locaties. De plekken waar relaties werden verbroken, gesmeed, of in de kiem gesmoord. Ik besef me dat de scharnierpunten in mijn leven soms een veel te banaal decor hebben. Bij grootsche wendingen hoort een grootsche achtergrond. Maar die is er zelden, zo zien we ook in het project van Elisabeth Louise.
Een andere fotoserie over verbroken relaties – maar dan anders – maakte Jenny Rova. Zij printte foto’s van haar ex met zijn nieuwe vriendin en plakte daar eigenhandig haar hoofd op. Een betere serie over jaloersheid heb ik tot op heden niet kunnen vinden.
Tot slot doet het werk van Elisabeth Louise me ook denken aan één van mijn lievelingsboeken: Here van Richard McGuire. Een boek met nauwelijks tekst. Het lijkt eigenlijk meer op een stripboek met een paar tekstballonnetjes. En dat terwijl ik een hekel heb aan stripboeken. Maar dit boek deed me volstrekt anders kijken naar plaats en tijd. Nog steeds. Ik schreef er ooit over op dit blog. Een leuk (en origineel) cadeautje voor wie slecht is in cadeautjes bedenken.