Koekje bij de koffie?
Er is één ding dat ik steevast mis als ik in het buitenland ben: een koekje bij de koffie. Wáár is mijn koekje gebleven?! denk ik dan. Het is een Nederlands gebruik waar ik niet zonder
Er is één ding dat ik steevast mis als ik in het buitenland ben: een koekje bij de koffie. Wáár is mijn koekje gebleven?! denk ik dan. Het is een Nederlands gebruik waar ik niet zonder
Een foto van een flatgebouw of een visuele weergave van een depressie. Beide foto’s zijn zó wezenlijk verschillend dat je bijna vergeet dat het om hetzelfde medium gaat. Een leidraad die ik dan graag gebruik,
Toen ik deze foto zag, dacht ik dat ik naar het zoveelste vliegtuigkerkhof keek. Maar de foto’s van Vasconcellos zijn digitale composities: ieder vliegtuig heeft hij zelf geknipt, geplakt en voorzien van een laagje stof.
Bij iedere expositie moet ik kiezen: doe ik er een lijst omheen? Die lijst heeft een functie: hij kadert mijn werk. En als het goed is benadrukt ‘ie het ook nog eens. Maar Andrew Scott
Sommige wandelingen heb ik al honderden keren gemaakt. Zoals die naar de supermarkt. Of de wandeling vanuit huis naar het Westduinpark in Den Haag. Er zijn geen sporen van al dat gewandel, behalve dan in
Ik word een beetje moedeloos van alle AI-ontwikkelingen. Het voelt alsof er een alleskunner naast me zit die telkens fluisterend vraagt ‘zal ik dit anders even voor je doen?’ Ik ontkom er niet aan, en
Ook met een hele saaie foto kun je vette dingen doen. Arjan de Nooy bewijst dat met zijn boek 99:1 waarin hij – jawel – 99 keer anders kijkt naar hetzelfde saaie beeld. En verdomd,
Onlangs dacht ik dat ik ook best zelf hummus kon maken. Niet veel later was mijn blender vastgelopen in een brei van kikkererwten, olie en gegrilde paprika. Sindsdien haal ik weer hummus op de markt.
Stel je maakt een 30 meter hoge muurschildering (heel hypothetisch natuurlijk). Je assistent maakt een rekenfoutje waardoor de afbeelding voor geen meter meer klopt. Wat doe je dan? In de documentaire Behind the Wall zit
Soms vergroot kunst uit dat alles zinloos is. Zoals de 448 zandpiramides die je nu kunt bezoeken in Abu Dhabi. Het is locatiekunst die vanzelf weer verdwijnt. De piramides van Jim Denevan staan opgesteld in 19
De mens verzamelt soms dingen waarvan het nut volstrekt onduidelijk is. Zo zijn er types die galstenen verzamelen, of plukken mensenhaar. Fotograaf Caroline Heinecke trekt de boel naar een hoger niveau en verzamelt dit soort
Mijn associaties met Excel zijn alles behalve creatief. De youtube handleiding voor het maken van een VLOOKUP heb ik al zo’n 48 keer bekeken. Maar mijn houding blijkt een kortzichtige. Want internetkunstenaar Evbuilds verkoopt kunst
Na twee coronajaren bezocht ik eindelijk weer eens Rencontres de la Photographie in Arles, Frankrijk. Ik was er begin juli, in de openingsweek. Voor wie er niet heen gaat, hier een kleine greep uit mijn
Alles waar ik niet minstens twee keer naar wil kijken, is voor mij geen kunst. En het liefst blijft het niet bij kijken, maar zet ‘t me ook aan het denken. Willem de Haan kan
Ik houd van overzicht en focus maar mijn creativiteit floreert juist bij afleiding. Mijn dagen bestaan daarom uit een permanent gevecht met post-its. Die vul ik met actiepunten die ik dan bijna nooit afvink. Zo
Dit weekend zag ik een expositie vol met omgebrachte darlings. Het waren volledig uitgewerkte ideeën die het vlak voor de eindstreep toch niet hadden gered. Eén van die werken zie je hierboven, en hangt nu
Erg smetvrezerig was ik nooit, maar het coronavirus weet me toch aardig die kant op te duwen. En dus was ik nu verwoed mijn handen na het boodschappen doen. Maar terwijl ik dat doe denk
Ik heb een hekel aan ijskoud water. Maar thuiswerken doet rare dingen met je. Dus begin april had ik het onhebbelijke idee om de werkdag te starten met een duik in zee. De watertemperatuur was
Ik plan niet veel als ik ga fotograferen. Hoogstens de locatie en een thema. Maar sommige fotografen weten tot in detail wat ze willen maken. Neem nou fotograaf Seb Agnew. Hij maakt miniatuursets waarin hij
Als ik een parkeergarage inrijd, heb ik het gevoel dat ik een ander level in een game betreed. De plotselinge sfeerverandering door het gebrek aan daglicht, de overdaad aan beton en het gebrek aan mensen
Ik heb een ongemakkelijke verhouding met conceptuele fotografie. Als een fotoserie een enorme lap tekst nodig heeft om op te leunen, haak ik af. Woorden moeten niet de pijlers zijn waarop de serie noodgedwongen rust.
Met wat plakband, een pen en een camera kun je je zelfs tijdens een lange vlucht vermaken. Claire Harvey tenminste wel. Het idee is zó simpel dat ik er jaloers van word. Nou helpt het
Stel je vindt een briefje op je deurmat. Daarop staat dat iemand jou graag ‘s avonds wil fotograferen. Je moet dan op een vast tijdstip 10 minuten lang voor je raam staan en naar buiten
Sommige mensen zijn Einzelgängers: de massa doet ze niks, ze bepalen zelf wel wat ze doen. Los van regels en verwachtingen. Die types heb je ook in het bomenrijk. Ze groeien op plekken die niet
Onze vingers laten vreemdsoortige sporen achter op onze schermpjes. We klikken, tappen, appen en swipen dat het een lieve lust is. Jos Jansen toont het vettige resultaat van ons gedrag op tientallen schermpjes. Het ziet
Er verdwijnt iets uit ons straatbeeld. Iets waar je vroeger pisang goreng en bakken vol bami bestelde. “De Chinees” wordt in rap tempo omgebouwd tot wok- of sushi-restaurant. We willen ze niet meer, kennelijk. Mark
Het krijtbord wordt steeds meer een relikwie uit de 20e eeuw. Docenten gebruiken liever digitale schoolborden en op kantoor teken je je ordeloze gedachten op een whiteboard. Niks van dat al voor wis- en natuurkundigen.
Tóch maar weer naar Unseen geweest dit jaar. Traditiegetrouw was daar veel gefröbel met foto’s te aanschouwen. Maar ook wat nieuw werk van fotografen die ik wél hoog heb zitten. Alles wat je ziet op
Tussen de honderden fotoboeken in Arles zag ik er eentje met een gouden voorkant en de titel Rubbish, Grass, Peonie, Bum, and Dipping Sauce. In het boek zag ik foto’s die ik tegelijkertijd afschuwwekkend én
Soms vind ik fotografie zo’n dooie kunstvorm; je moet ervoor naar een museum, waar je dan geïnteresseerd naar een ingelijste print gaat staren. Dat is toch een beetje gekunsteld. Zoiets moet JR (pseudoniem) ook hebben