Als ik een parkeergarage inrijd, heb ik het gevoel dat ik een ander level in een game betreed. De plotselinge sfeerverandering door het gebrek aan daglicht, de overdaad aan beton en het gebrek aan mensen geeft mij een zonderling gevoel. Fotograaf Naohiro Maeda ziet die verandering ook. Maar hij merkt andere dingen op en maakt daar een vreemdsoortig kunstwerk van.
Maeda probeert de parkeergarage niet in één beeld te vatten. Hij pakt meerdere details en plaatst die naast elkaar. Wat volgt zijn een abstracte interpretatie van zijn parkeergaragegevoel:
Foto’s die met elkaar praten
Maeda laat zijn losse foto’s met elkaar ‘praten’. Door de lijnen in sommige van zijn foto’s in elkaar over te laten lopen, ontstaat er een nieuw, niet bestaand object. Voor Maeda toont dat de essentie van zijn ‘parkeergaragevoel’.
Voor mij zijn zijn beelden te licht, te luchtig. Parkeergarages doen bij mij toch iets anders met mijn gemoed.
Maar zijn methodiek spreekt me wel aan. Want je hoeft niet per sé alles te vertellen in één foto. Of in een serie van 5 foto’s. Je kunt ook iets nieuws maken door de suggestie te wekken dat naastliggende foto’s in elkaar overlopen.
Zelf aan de slag
Ooit deed ik zoiets met een aantal van mijn foto’s van fly-overs. Voor deze gelegenheid heb ik die serie weer eens opgeduikeld:
Dit voorbeeld is – mijns inziens – toch meer een truukje dan dat het iets toevoegt. In de beelden van Maeda ontstaat er iets nieuws, terwijl dat bij mij niet het geval is (de fly-overs lopen netjes door, net zoals in het echt). Het zou anders zijn geweest als de fly-over bijvoorbeeld op abrupte wijze stopt. Dán gebeurt er iets en hapert je blik.
Misschien nog maar eens een poging wagen 🙂