Onlangs dacht ik dat ik ook best zelf hummus kon maken. Niet veel later was mijn blender vastgelopen in een brei van kikkererwten, olie en gegrilde paprika. Sindsdien haal ik weer hummus op de markt. Het project “Speculative Hummus” gaat ook aan de haal met hummus, maar dan anders.
De designers van design studio Reddish hebben als motto:
“We spend most of our time helping objects feel better about themselves”
Dat vind ik een mooi streven. Maar in hun project met hummus doen ze iets anders. Ze stylen het gerecht dermate dat het bijna ridicuul wordt. Dat doen ze bewust, zodat je als kijker na gaat denken over het (gebrek aan) design van een gerecht.
Dat overmatig stylen van voedsel zie je terug bij ieder sterrenrestaurant, of restaurant dat zich als zodanig wil positioneren.
Mislukte tiramisu
Nu kom ik nooit in sterrenrestaurants, maar ik eet wel graag in een Italiaans restaurant. Noodgedwongen meestal in Nederland. En die verschillen nogal van de Italianen in Italië. De tiramisu in een buitenwijk van Rome ziet er simpel uit en wordt zonder pardon geserveerd onder hard TL licht. Ga je in een chique buurt in Amsterdam naar de Italiaan, dan wordt er iets ingewikkelds gedaan met de basisingrediënten. Met een beetje pech herken ik de hele tiramisu er niet meer in terug.
Gelukkig is er dan nog de supermarkt Little Italy in Rotterdam, want daar is de tiramisu (en eigenlijk alles) wél gewoon zoals ‘ie hoort. Drie keer raden wat voor verlichting ze daar hebben.
Maar ik dwaal af.
Wat ik wilde zeggen is dat al die fratsen worden gebruikt om óf de matige smaak van de basisingrediënten te verhullen, óf om het ego van de chefkok wat te strelen. Want het klassieke recept, daar valt zogenaamd geen eer aan te behalen.
Enfin, voedsel en design dus. Als je de volgende keer uit eten gaat, kijk dan eens naar de balans tussen design en de smaak van het eten en onderzoek eens of mijn theorie klopt.
Iets anders met eten en ook leuk: pixelfotografie van voedsel.