15 jaar werken aan één project
Het gebeurt zelden dat ik meerdere keren over dezelfde fotograaf schrijf. Maar potverdrie, Txema Salvans is nu al voor de derde keer aan de beurt op dit blog. Met telkens een totaal verschillend – doch
Het gebeurt zelden dat ik meerdere keren over dezelfde fotograaf schrijf. Maar potverdrie, Txema Salvans is nu al voor de derde keer aan de beurt op dit blog. Met telkens een totaal verschillend – doch
Vijf jaar geleden schreef ik mijn eerste artikel voor dit blog. Sindsdien komen er steeds twee per week bij. Zolang je daar niet mee stopt, kom je vanzelf bij je vijfhonderdste artikel. Bij ieder honderdtal
Ik word blij van een typisch Nederlandse wolkenlucht. Omdat dan in 10 minuten een heel scala aan verschillende belichtingen voorbij trekt. Dat scheelt je zo een keer of drie terugkomen naar dezelfde locatie. Hieronder vind
Heel lang geleden kwam ik dit plaatje tegen op internet. Ik denk er sindsdien vaak aan. Want het is van toepassing op zowat alle dagelijkse situaties. Ook fotografie. Of misschien wel juist fotografie. Tijd om
Fotograferen is vooral een digitale bezigheid: ik druk op een knopje, koppel mijn camera aan mijn laptop en klik wat rond met mijn muis in Lightroom. Deze manier van werken spreekt mijn creativiteit slechts op
Als ik ga fotograferen zeg ik: ik ga fotograferen. Zoiets schept verwachtingen, bij mij en bij anderen. Dus hoor ik bij terugkomst: en, heb je mooie foto’s gemaakt? Van dit onzingesprek ben ik nu af
Tijdens het opschonen van mijn ideeënlijst voor dit blog, bleek dat er een boel klein grut in zit. Dus die heb ik eens gebundeld, ter uwer vermaeck. Hieronder drie voorbeelden van anders kijken (en denken,
Deze foto maakte ik in 2007. Ik denk uit verveling, aangezien ik – zo te zien – met mijn scriptie bezig was. Alle spullen uit de foto zijn verdwenen. Net zoals (bijna) alle boeken die
Je hebt helemaal geen camera nodig om te fotograferen. Laat staan een dure camera. Een leeg blik doperwten volstaat ook. Met een beetje klussen bouw je je eigen gaatjescamera voor een paar euro. Digitaal fotograferen
167 jaar geleden waren er twee mannen aan het kaarten. De één zit met zijn gedachten verzonken in de mogelijkheden van zijn kaarten. En de ander … die lacht. En dat zien we bijna nooit
Ik heb een ongemakkelijke verhouding met conceptuele fotografie. Als een fotoserie een enorme lap tekst nodig heeft om op te leunen, haak ik af. Woorden moeten niet de pijlers zijn waarop de serie noodgedwongen rust.
Onlangs las ik een artikel uit 2016 van mezelf met daarin een kijkoefening. Leuk, dacht ik, dat ga ik eens doen. Maar ik bakte er niks van. Dus hier komt die kijkoefening nog eens. Plus
Met wat plakband, een pen en een camera kun je je zelfs tijdens een lange vlucht vermaken. Claire Harvey tenminste wel. Het idee is zó simpel dat ik er jaloers van word. Nou helpt het
Mijn eerste serieuze camera woonde in een luxe leren fototas. Hij had een extra UV-filter, ter bescherming van het glas. Toen ik hem verkocht, stond in de advertentie: geen gebruikssporen. Mijn huidige camera hangt achteloos
Stel, je maakt een fotoserie over een nucleaire testlocatie die nog steeds radioactief is. Dat valt niet te fotograferen, tenminste, niet letterlijk. Tenzij je een serie maakt over borden waarop wordt gewaarschuwd voor radioactiviteit, maar
Ik las deze week iets dat krachtig samenvat wat ik op dit blog op talloze manieren probeer te vertellen. Iets over zelfstandige naamwoorden en werkwoorden. Vrees niet: het is geen lesje Nederlands, het gaat over
Toen ik klein was werd ik tijdens autoritten regelmatig vergezeld door reusachtige spechten, gaaien en pimpelmezen. Een cd vol vogelgeluiden stond dan op maximaal volume – een liefhebberij van mijn vader. Ik lette destijds niet
Zo, tijd voor een guilty pleasure. Normaliter houd ik mij verre van flauwe lijstjes, maar nu doe ik het lekker toch. Alsjeblieft: 13 quotes over fotograferen waar ik mij bijzonder in kan vinden. Met ook
Ik heb één keer een camera obscura in werking gezien: ik stond in een pikdonkere kamer met één klein gaatje in de verduistering. Op de muren zag ik de buitenwereld geprojecteerd. Tijdens de lockdown haalt
Ik woon op twee plekken, en dus wisselt mijn fotografiestandplaats tussen Den Haag en Rotterdam. In beide steden fotografeer ik er lustig op los. Daardoor zie ik scherper wat de omgeving met mijn blik doet.
Het is een bekend fenomeen: gezichten herkennen in levenloze objecten. Sommige fotografen doen niet anders. Ik vind het een beetje makkelijk. Recentelijk kwam ik echter een voorbeeld tegen dat mijn aandacht wél greep. Annemieke Tonnaer
Alles om mij heen leeft. Ik zie menselijke eigenschappen in mijn auto, de boom tegenover mijn huis en zelfs mijn camera. Het zijn wezentjes, met hun eigen nukken. Daarin ben ik niet de enige. Reclamebureau
Overal laat je sporen na van jouw karakter. Vooral thuis, maar ook in je auto. Matthew Casteel maakt daar gretig gebruik van: hij toont geen portretten, maar juist auto interieurs. Zijn serie is een voyeuristisch
Stel je vindt een briefje op je deurmat. Daarop staat dat iemand jou graag ‘s avonds wil fotograferen. Je moet dan op een vast tijdstip 10 minuten lang voor je raam staan en naar buiten
Ik ben er zelf ooit aan begonnen: een Youtube playlist maken met enkel goeie fotografievideo’s. Ik kwam niet verder dan 8 video’s, want het is een hels zoekkarwei. Gelukkig was ene Andy Adams wat meer
Ik beveel zelden Netflix-series aan. Omdat je dan pardoes twee weken verder bent, zonder in de tussentijd íets te hebben gedaan. Maar nu toch een uitzondering. De serie Abstract: the Art of Design moet je
Gedurende de dag gaat het meeste van wat ik zie, ongemerkt langs mij heen. Dat moet ook, want zonder selectie kom je tot niks. Net als fotograaf trouwens. De kunst is om je bewust te
Ik zag deze week schilderijen van regenachtige steden tijdens spitsuur. Ineens verlangde ik naar precies dat straatbeeld: koplampen die eindeloos weerkaatsen in regenplassen met daarnaast zich voorbijspoedende voorbijgangers. Het was alsof ik naar een andere
Gisteren glipte ik zo langs de kassa een expositie binnen. Daar stond ik met mijn neus héél dicht bij de foto’s. En bleef ik asociaal lang recht voor een foto van Walker Evans staan. Daarna
Ha, daar is een fotograaf die iets slims heeft bedacht in tijden van COVID-19: portretfotografe Annabel Jeuring fotografeert mensen vanachter hun huiskamerraam. Het loopt inmiddels storm. De mensen zijn blij met een foto van zichzelf,