Het gebeurt zelden dat ik meerdere keren over dezelfde fotograaf schrijf. Maar potverdrie, Txema Salvans is nu al voor de derde keer aan de beurt op dit blog. Met telkens een totaal verschillend – doch steengoed project. Waarvan ik deze laatste het beste vind.
Zijn laatste werk scheert namelijk zó dicht langs wat ik hoop te maken, dat ik bijna denk ‘laat maar zitten, het is al gedaan’. Slap natuurlijk. Want ik ben hem niet, en iedere blik is uniek. Alleen: niet iedere blik voegt wat toe.
Enfin, genoeg over mijn interne dialogen.
Het meest recente werk dat van zijn productieband afrolde is het boek Perfect Day. We zien in dat boek 45 foto’s waar hij in totaal 15 jaar aan werkte.
15 jaar ja.
Bijna alle goede projecten vereisen meer tijd dan de gemiddelde opdracht bij een fotocursus. Tijd en aandacht.
Er is nog hoop, dus.
Perfect Day gaat over de aantrekkingskracht van de zee op ons. We trekken naar de kust, ook als die bijzonder lelijk is, of absurd. Die zee zélf, die zien we niet in de foto’s. Txema Salvans staat daar bijna zonder uitzondering met zijn rug naar toe. Wij zien derhalve wat de zee ziet: een tragikomische aanblik van mensen die zich lijken te amuseren in een rafelig landschap.
Niet meeliften op hypes
De pest van een langdurig project is dat camera’s komen en gaan. En kleurvoorkeuren eveneens. Zo wonen we nu in een vaalkleurig tijdperk als je de hedendaagse kunstfotografen moet geloven. Vlak hiervoor zaten we juist in een sterk gesatureerde periode. Kortom, het is verdomd lastig om 15 jaar lang in dezelfde stijl te fotograferen. Iets wat Salvans kennelijk wel is gelukt.
Maar daar is dan ook een goede reden voor: Salvans deed niet mee aan hypes. Hij gebruikte gewoon 15 jaar lang één camera.
Een analoge.
“Not being able to modify the files saves me from the ‘trends’ of the moment. Beyond contrast and luminosity, I have little margin.”
Via It’s nice that
Wat ik er goed aan vind
Deze foto’s tonen stedelijk landschap op een vervreemdende manier. De beelden zijn compositorisch volledig in balans, iets dat ik momenteel ook aan het proberen ben. En daardoor weet ik hoe ontzettend moeilijk dat is. Een stapje naar links, een tikkie naar beneden, toch weer iets naar boven. En dan thuis constateren dat de hele boel alsnog in disbalans is.
Dan troost het mij toch dat Salvans hier 15 jaar aan heeft gewerkt. En ik pas net ben begonnen met mijn stedelijk landschap project. Geef mij 15 jaar en wie weet.
Nog meer van Txema Salvans
Voor wie nieuwsgierig is naar meer: hier vind je zijn serie over vrouwen die wachten langs de weg. Het doel daarvan is duidelijk.
En in weer een andere serie doet hij iets volstrekt anders: poëtische straatfotografie in zwart wit.