Alles om mij heen leeft. Ik zie menselijke eigenschappen in mijn auto, de boom tegenover mijn huis en zelfs mijn camera. Het zijn wezentjes, met hun eigen nukken. Daarin ben ik niet de enige. Reclamebureau KesselsKramer vroeg zich af wat onze ramen eigenlijk zien. En hoe zij ons – de mensheid – ervaren. In twee weken tijden maakten 62 kunstenaars en één van mijn lievelingsregisseurs een mooi kunstwerkje.
Nederlanders houden van ramen. Gordijnen doen we zelden dicht. Ons binnenleven speelt zich als een kijkdoos af voor iemand die even een ommetje maakt. Ik ben nu extra blij met die gewoonte, want zo valt er nog wat te zien, als je een wandeling in je eigen buurt maakt. En andersom netzogoed: onze huizen hebben doorgaans zoveel (en grote) ramen dat je veel licht binnenkrijgt.
Onze ramen zélf zijn zo gemaakt dat je ze helemaal niet opmerkt. Je moet er immers dwars doorheen kunnen kijken.
KesselsKramer bedacht enkele weken terug dat ze ook graag iets van zich wilden laten horen in deze maffe tijden. Maar: het wordt steeds moeilijker om origineel te zijn. De eindeloze reclameboodschappen die ons melden dat we dit samen doen, worden – vind ik – een beetje sleets.
Enfin, een goed reclamebureau – en dat is KesselsKramer – doet niet anders dan origineel zitten te wezen.
Zij stelden zichzelf de vraag:
Wat als onze ramen kunnen praten?
Met die vraag belden ze regisseur Efthimis Filippou op. Want zijn stijl past bij de insteek waar zij naar op zoek waren, níet clichématig en zoet, wél een beetje absurdistisch, lichtvoetig doch met een filosofische ondertoon. Zijn films Dogtooth en The Lobster zijn precies dat (beiden het kijken waard, mits je ook van de films van Alex van Warmerdam houdt).
Filippou had er wel zin in. In twee weken tijd werden er 62 kunstenaar opgetrommeld. Want er moesten 62 ramen figureren in de film. Iedere kunstenaar kreeg het kleinste stukje script dat ze ooit hadden ontvangen: één woord. Soms twee of drie. En een raam, hun eigen raam.
Dit is het – op afstand geregisseerde – resultaat:
Hier vind je de foto’s van alle ramen achter elkaar.
Zoals al vermeld hierboven: ik vind dat alles leeft. Maar al die spullen om mij heen hebben helaas geen stem. Totdat ik de podcast Everything is alive beluisterde. In iedere aflevering wordt een object geïnterviewd dat zijn of haar overpeinzingen deelt op ons. Zoals een blikje cola, of een hoofdkussen. Aanrader.
Denk in beperkingen
Juist de korte doorlooptijd van dit project stuwde de creativiteit op. Hoe meer beperkingen, hoe duidelijker de ruimte die overblijft voor je eigen invulling. Immers: het woord moet op het raam. Maar hoe? En vanaf welke afstand fotografeer je? Ook jezelf beperken in jouw fotografie? Lees hier hoe je dat kunt doen.