In je eigen vuilnis liggen
Als ik aan afval denk, dan zie ik de vuilstort, prullenbakken op straat, straatvuil. Maar afval is ook persoonlijk: in Nederland gooien we jaarlijks bijna 490 kilo afval per persoon weg. Fotograaf Gregg Segal ging
Als ik aan afval denk, dan zie ik de vuilstort, prullenbakken op straat, straatvuil. Maar afval is ook persoonlijk: in Nederland gooien we jaarlijks bijna 490 kilo afval per persoon weg. Fotograaf Gregg Segal ging
Ik sla aan op fotoseries waarin iets duidelijk wordt dat ik voorheen niet wist. De fotoserie van Dillon Marsh doet dat. En dat is grappig, want zijn beelden lijken in eerste instantie op conceptuele kunst.
Algoritmes doen ons graag na, maar wat als je dat nu eens omdraait en zelf een algoritme nadoet? Sara Bastai doet leuke een poging daartoe. Het is hip om kunstmatige intelligentie in je kunst te
Wat je hierboven ziet is een Shirley kaart. Zo’n kaart leverde Kodak om printers mee te kalibreren. Heel handig, tenzij je een donkere huidskleur hebt. Lange tijd was fotografie iets voor mannen met sterke armen:
Overal laat je sporen na van jouw karakter. Vooral thuis, maar ook in je auto. Matthew Casteel maakt daar gretig gebruik van: hij toont geen portretten, maar juist auto interieurs. Zijn serie is een voyeuristisch
Een fotoserie laat dingen zien die je in het dagelijks leven niet opmerkt. Je denkt dat iets voor altijd is, maar morgen kan alles anders zijn. Of over 27 jaar. Deanna Dikeman fotografeerde jarenlang haar
Internet is een vloek voor wie aan het verkeerde eind van een relatiebreuk zit. Via Instagram of Facebook kun je eindeloos de gangen nagaan van de persoon van wie je eerst alles wist. Van normaal
Stel: je woont in kamer van 2 bij 3 meter zonder ramen. Daar zit je 22 uur per dag in, al jaren. En dan word je gevraagd welke foto je zou willen zien. Wat is
Soms vind ik fotografie zo’n dooie kunstvorm; je moet ervoor naar een museum, waar je dan geïnteresseerd naar een ingelijste print gaat staren. Dat is toch een beetje gekunsteld. Zoiets moet JR (pseudoniem) ook hebben
Het is verleidelijk om als fotograaf alleen je successen te delen. Fouten houd je voor je. Maar wat als je een fout maakt die per ongeluk leidt tot een betere foto? Hoor je ook zelden
Wat je op tv ziet is vaak een bijgeslepen versie van de werkelijkheid. En al hélemaal als je naar een fictieserie kijkt. Zoals Game of Thrones. De makers fantaseren er lustig op los, maar toch
Op bijna al mijn foto’s staan dingen die ik pas later – bij thuiskomst – werkelijk zag. In het geval van mevrouw Xue stond er (per ongeluk) iets op haar foto dat ze pas 11
Soms heb je als fotograaf ook wat aan filmtechnieken. Kijk bijvoorbeeld eens naar het Kuleshov-effect. Nee, daar had ik ook nog nooit van gehoord. Maar zodra je weet wat het is, herken je het ineens
Mr. en Ms. Sweetman zijn trots op hun tuin. Apetrots. In 1963 besloten ze daarom zich iedere maand te laten fotograferen door Ken Griffiths – te midden van de gewassen. Toen ik de serie voor
Het is een al een tijdje een hype; winnende foto’s die worden ‘ontmaskerd’. En dit is er weer eentje. De fotograaf won 120.000 dollar met een foto die hij maakte terwijl hij zat ingeklemd tussen
Vlak na de plotselinge dood van zijn vrouw beseft Alex Weber dat hij helemaal geen foto van hen sámen had. Vier uur na haar overlijden zitten ze alsnog samen voor de camera. De resulterende foto
Op vlooienmarkten vind je dozen vol foto’s die niemand meer wil hebben. Omdat de personen ons niks zeggen. Ernst Lalleman ziet dat anders. Hij vond zes dozen vol portretfoto’s van de Haagse bevolking uit de
De portretfoto’s die je hierboven ziet, zijn nooit gemaakt. Althans, niet door een fotograaf. Wel door een algoritme. Dat is knap en eng tegelijk, want deze gezichten zijn niet van echt te onderscheiden. Gezichten herkennen
Legio managers pleiten voor een paperless office maar bij mij op kantoor zijn we nog lang niet zover. Aan het einde van een werkdag ben ik omringd door stapels papier en dat stemt mij vrolijk. Thomas
Een foto legt maar één moment vast. Maar zo werkt je geheugen niet; ga naar een sportwedstrijd en je komt terug met flarden van beelden en losse scènes. Pelle Cas wil die chaos terugzien in
Ik krijg er de kriebels van: zwart-witfoto’s met daarin één element in kleur. IKEA vaart er wel bij: hun kant-en-klaar foto’s voor aan de muur tonen opvallend vaak juist dit kitscherige effect. Zoals op deze
Tijdens lezingen bij fotoclubs krijg ik regelmatig de vraag of ik in de M-stand fotografeer. Zodra ik ontkennend antwoord, zie ik fronsende blikken; dat kan toch zeker niet! Jawel hoor. Hierbij mijn toelichting. Fotograferen zonder
Soms gebeuren er rare dingen, ongeveer tegelijkertijd. Zo was ik onlangs op het Kleinpolderplein en maakte daar een – dacht ik – vrij originele foto. Enkele weken later kwam ik ‘mijn’ foto tegen. Cas Oorthuys
Kijk eens naar deze foto van de maan en vraag je af: wat kan dit óók zijn? Want dit is geen maan. Het is wel iets dat een beetje Nederlander regelmatig eet. De serie Alternative
Alles gaat uiteindelijk weer stuk of voorbij. Soms zelfs sneller zodra je je aandacht erop richt. Patrik Svedberg fotografeerde seizoenen lang een boom die eruit zag als een stronk broccoli. Die broccoliboom werd een hit
Ik stel mezelf bij iedere expositie de vraag: welke foto wil ik meenemen en ophangen? Soms geen één, maar bij Harry Gruyaert waren het er drie. En ik zag een patroon in mijn eigen voorkeuren.
Op rommelmarkten zie je vaak dozen vol ansichtkaarten staan. Het was mij een raadsel wie daar nog wat mee zou moeten. Nu niet meer. Sonja van Hamel spit die dozen door op zoek naar kaarten
Als je de overzichten van 2017 moet geloven, bestond het jaar enkel uit hoogtepunten. Ik keek echter met een andere bril naar de 8.820 foto’s die ik heb gemaakt in 2017. Wat was nu eigenlijk
Waarom koekeloeren we zo graag in het leven van de superrijken? Misschien om ons te vergapen aan iets dat bizar ver buiten onze belevingswereld ligt. Of wellicht om bevestigd te zien dat die rijken vreselijk oppervlakkig
Stel, je weet dat je niet lang meer hebt te leven. Wat zou je dan nog eenmaal willen zien? De Londense Fotograaf Hrair Sarkissian werd gegrepen door die vraag én het feit dat we daar