Het is een al een tijdje een hype; winnende foto’s die worden ‘ontmaskerd’. En dit is er weer eentje. De fotograaf won 120.000 dollar met een foto die hij maakte terwijl hij zat ingeklemd tussen andere fotografen. Die dus óók die foto maakten. Is dat erg?
Diepe zakken
Eerst even de context: ene Edwin Ong Wee Kee won onlangs de Hamdan International Photography Award á 120.000 dollar. Ik heb nog nooit van deze award gehoord. En bij zo’n astronomische prijs sloeg ik dus meteen aan het googlen. Wat bijkt: het geld komt uit de (diepe) zakken van een sjeik en de kroonprins van Dubai. Aha.
Goed, die Edwin dus (ten behoeve van de leesbaarheid kies ik ditmaal even voor de voornaam van de fotograaf). Hij was op reis in Vietnam en kwam – naar eigen zeggen – geheel toevallig een zeer fotogeniek moment tegen. Er zal geen woord aan gelogen zijn, maar écht flink opletten om dat moment te ‘zien’ hoefde Edwin niet. Een bosje fotografen was immers druk doende datzelfde moment vast te leggen.
Ene Ab Rashid – een man met humor – maakte dáár dan weer een foto van en deelde de ‘behind the scenes’ op twitter:
Edwin is de man in het witte t-shirt. Hij maakte vlak voor of na de foto hierboven zijn prijswinnende beeld. Daarbij noteerde hij het volgende bijschrift:
“The feelings of a Vietnamese mother whose speech disorder did not prevent her from feeling hopeful and evoking a sense of strength for her children.”
En dan nu dan de vraag:
Is het erg dat deze foto de hoofdprijs wint?
Feitelijk niet. Immers, de aard van de wedstrijd was niet journalistiek. Het thema was ‘Hope’. Het in scène zetten van een foto was niet verboden. En dus is de foto een legitieme inzending voor deze wedstrijd.
Maar toch, ik voel me op z’n minst een beetje bekocht. Waarom eigenlijk? Waarom doet de context afbreuk aan het beeld? Voor zoveel foto’s geldt immers dat als je de context ziet, de boel volstrekt anders in elkaar blijkt te zitten. Het is de fotograaf die kadert en keuzes maakt. Fotograaf Edwin besluit in dit geval om de andere fotografen even buiten beschouwing te laten. Nou en?
En toch.
Misschien wekt het bijschrift wel de wrevel op. Want had deze vrouw écht een “speech disorder”? Hoe geloofwaardig is het dat Edwin een gesprekje heeft aangeknoopt met deze vrouw waarin ze hem open vertelt (terwijl ze een speech disorder heeft) dat ze hoopvol is, en krachtig wil zijn voor haar kinderen?
Het lijkt mij sterk.
Tot slot twee vragen ter overpeinzing:
1. Zou jij – als je dit clubje fotografen bezig zou zien – je er ook bij voegen?
2. Zou je, als je tevreden was met de foto, deze ook hebben ingestuurd voor een fotowedstrijd?
Wil je liever écht zelf aan de slag, lees dan dit boek.
Meer gesjoemel met foto’s zien? Hier vind je een artikel over beeldmanipulatie door de jaren heen.