Groeten uit Bejaardencentrum De Amandelbloesem
Een hele hoop dingen verdwijnen zonder dat je er erg in hebt. Pas wanneer je ze – veel later – weer eens ziet, besef je dat ze bij een andere tijd zijn gaan horen. Neem
Een hele hoop dingen verdwijnen zonder dat je er erg in hebt. Pas wanneer je ze – veel later – weer eens ziet, besef je dat ze bij een andere tijd zijn gaan horen. Neem
Je kunt ook gewoon besluiten om je camera ergens neer te zetten en dan maar te zien wat er gebeurt. Stephen Gill deed dat op een nondescripte plaats in het weiland. De lens kijkt uit
Badplaatsen in de winter zijn bepaald geen trekpleisters. Maar wél voor Sander van Wettum: hij toont de absurditeit van deze plekken zodra de beoogde doelgroep – toeristen – er niet is. De resulterende mistroostigheid leent
Er verdwijnt iets uit ons straatbeeld. Iets waar je vroeger pisang goreng en bakken vol bami bestelde. “De Chinees” wordt in rap tempo omgebouwd tot wok- of sushi-restaurant. We willen ze niet meer, kennelijk. Mark
Soms is het gewoon lekker om een fenomeen vol verbazing te aanschouwen. Zoals kinderen die in elektrische auto’s rijden. Let wel: hun éigen auto’s. Je vraagt je af waar je naar zit te kijken: de
Het krijtbord wordt steeds meer een relikwie uit de 20e eeuw. Docenten gebruiken liever digitale schoolborden en op kantoor teken je je ordeloze gedachten op een whiteboard. Niks van dat al voor wis- en natuurkundigen.
In het Oostenrijkse Klagenfurt kan er voorlopig even niet worden gevoetbald. Reden: er staan 299 bomen in het stadion, een kunstwerk van Klaus Littmann. En nee, dit is niet het zoveelste ‘klimaatproject’. Hij had dit
Ik heb doorgaans een hekel aan artikelen met daarin een ratjetoe aan foto’s van verschillende fotografen. Simpel vermaak, clickbait. Maar ook ik heb mijn guilty pleasures. En dat zijn de finalisten voor de Comedy Wildlife
Hoofd recht, oren zichtbaar, bril af en niet lachen alstublieft; een paspoortfoto wordt met militaire precisie gemaakt. De foto in mijn paspoort toont een lege blik en een halfslachtige poging om met gesloten mond tóch
Heb je wel eens écht gekeken naar de planten op je kantoor? Enig idee hoe ze erbij staan – of hangen? En wat dat misschien wel zegt over het geestesleven van die plant? Na het
Grenzen zijn eigenlijk maffe dingen, ze bestaan alleen voor mensen, en alleen als bepaalde mensen het ermee eens zijn. Ze veranderen bovendien. Of worden niet erkend. Rubén Martín de Lucas vindt het maar een stom
Zou jij je telefoon, inclusief wat erop staat, voor 1.000 euro verkopen? Ik niet. Ene Riccardo wel. Al zijn foto’s zijn nu te zien in Riccardo Uncut, een anderhalf uur durende slideshow. En dat zegt
Ik heb een hekel aan tandenpoetsen. Ik vind het een stompzinnige, repetitieve activiteit. Tótdat ik ineens bedacht dat het valt te combineren met fotografie. Daar wordt álles leuker van. Dus: maak van tandenpoetsen een kleine
Een paar weken terug zag ik de serie M van Zuzanna Szarek. “Grappig”, dacht ik, maar niet blogwaardig. Doch sindsdien zie ik telkens een halfverscholen M in het landschap. Een M die zich schijnbaar bescheiden
De foto’s van Lars Tunbjörk zijn absurd. Het is bijna niet te geloven dat hij niks heeft geënsceneerd. Hij wachtte gewoon net zolang tot er iets idioots voorviel. En in Zweden lijkt dat dus verdomde
Ik bekommer me doorgaans niet om natuurfotowedstrijden. Maar één wedstrijd vormt daarop een uitzondering; de Comedy Wildlife Awards. Daarin staan uitglijdende uilen en bozige schildpadden centraal. Kleine waarschuwing: dit wordt geen diepgravend fotografieartikel, meer een
De wereld stikt van de portretfoto’s; mensen kijken graag naar mensen. Jimmy Reid niet. Hij fotografeert de oneerbare beestjes die ongevraagd onze huizen, schoenen en bedden betreden. Het zijn engerds zonder gezicht. Denken we. We
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik fotografeer veel te weinig dit jaar. Ik had grootse plannen, maar daar is nog weinig van terecht gekomen. En nu? Nu heb ik een oplossing
Ik ben groot fan van illustrator Christoph Niemann. Hij leert je kijken en ont-kijken tegelijk. Zoals in het voorbeeld hierboven. Je ziet een tekening en sok. Maar je ziet vooral die schuchtere, wegrennende dinosaurus. Hoe
Een strip pasfoto’s met gekke bekken van jezelf samen met vrienden die allang je vrienden niet meer zijn. Je komt ze meestal tegen in laatjes die je zelden open doet. Maar er zijn dus ook
Het lijkt een schilderij, maar dat is het niet. Teun Hocks gaat omslachtiger te werk: hij maakt een foto in sepia, kleurt deze in met verf, maakt een decor op de voorgrond en gaat er
Ik roep als het even kan dat om te leren kijken, je vooral veel moet fotograferen. Maar dat heeft ook een keerzijde. Want als je door je sluiter kijkt, bekijk je de wereld achter een
Je gebruikt ‘m zeker drie keer per dag. Je maakt er een vieze chaos van of je bent een fervent bakjesliefhebber. Jouw koelkast zégt wat over je, al ben ik daarover nog in lichte ontkenning.
Alles gaat uiteindelijk weer stuk of voorbij. Soms zelfs sneller zodra je je aandacht erop richt. Patrik Svedberg fotografeerde seizoenen lang een boom die eruit zag als een stronk broccoli. Die broccoliboom werd een hit
Ik voel me soms lamlendig. Zo’n bui waarop iemand koeltjes constateert ‘er is geen land met jou te bezeilen’. Ik wíl ook helemaal geen land bezeilen, denk ik dan. Enfin, dát gevoel, daar heeft Jonathan
Stel je mag een teddybeer uit elkaar trekken óf iets van grote hoogte laten vallen op een betonnen vloer. Wat kies je? Het geeft een vreemd voldoenend gevoel om iets netzolang te forceren totdat het
Stel je staat op een idyllisch uitkijkpunt in de Oostenrijkse Alpen met een schildersezel voor je neus. Wat schilder je? Waarschijnlijk niet het patroontje van je eigen trui. Fabian Schubert deed dat wel. En een
Op rommelmarkten zie je vaak dozen vol ansichtkaarten staan. Het was mij een raadsel wie daar nog wat mee zou moeten. Nu niet meer. Sonja van Hamel spit die dozen door op zoek naar kaarten
Foto’s die ik van vrienden krijg via Whatsapp, bestudeer ik eindeloos. Want bijna altijd is daar méér informatie op te zien dan de verzender had bedoeld. Meestal zit de ‘vangst’ in reflecties op glazen, bestek
Jawel, mijn volgende Noordereilandserie is af. Deze keer keek ik door de ogen van minimensjes naar dat ineens zo grote Noordereiland. Ik kocht er 100 (van die mensjes), waarvan er 12 in de Maas zijn