Tip 43: eerste hulp bij een photographers' block (zoals die van mezelf)

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik fotografeer veel te weinig dit jaar. Ik had grootse plannen, maar daar is nog weinig van terecht gekomen. En nu? Nu heb ik een oplossing bedacht om uit deze photographers’ block te komen. Heb jij misschien ook wat aan.

Uiteraard heb ik best wat gefotografeerd dit jaar, waaronder de wolkenfoto’s uit dit artikel. Ik heb zelfs een nieuwe camera gekocht. Maar toch ben ik vooral bezig geweest met de vraag waarom ik nou zo weinig fotografeer. Dat weet ik nu. Denk ik.

De Reden

Enfin, de reden dan dus. Of eigenlijk zijn het er twee: enerzijds het hebben van een relatie met een standplaats in twee steden. Dat betekent dat ik om de week een minivakantie heb. Leuk natuurlijk, maar dat vereist ook wat gepuzzel in het vinden van tijd om te fotograferen. Anderzijds heb ik wat te hooggespannen verwachtingen van mijn fotowerk.

Die twee redenen zijn best ironisch voor iemand die 1) onafgebroken loopt te prediken dat beperkingen (in tijd, of gear, of keuzes) een zegen zijn. En 2) dat je altijd de deur uit moet gaan met het doel te fotograferen, en dus niet met de wens om mooie foto’s thuis te komen. Niks niet geen verwachtingen hebben.

Nouja, bij de loodgieter thuis lekt de kraan, dus waarom zou ik dan mijn eigen adviezen opvolgen?

Ik las ze wel hoor, mijn tips. En ik vond ze best goed. Maar die tips waren natuurlijk niet bedoeld voor mezelf. Kom nou. Ik zou namelijk dit jaar gaan beginnen aan:

Een Heel Bijzonder Project

Ik vond dat ik daar wel klaar voor was na 4 jaar straatfotografie en Noordereilandseries. Ik wilde meer diepgang in mijn werk. Al dat straatgedoe was leuk, maar ik miste een verhaal, een duidelijke intentie. Dankzij straatfotografie heb ik een hoop geleerd over compositie, inzoomen met je benen en het juiste moment selecteren uit een scène die zich voor je ogen afspeelt. Iets waar ik een stuk beter in werd dankzij het volgen van een workshop bij straatfotograaf Alex Webb.

Maar dat project dus. Ik wist niet eens wát het project zou behelsen. Ik wist alleen dat het Heel Bijzonder zou worden. Ik vergat en passant alle stappen die daartussen zitten. Een beetje zoals de handleiding hieronder die je uitlegt hoe je precies een uil moet tekenen.

Daar heb je dus niks aan.

Net als het actiepunt “Aan je project werken” dat ik begin dit jaar noteerde in mijn fotojaarplan.

Ik denk dat ik opgeteld zo’n 38 ideeën heb geproduceerd dit jaar. Het is een warboel aan post-its, notities in Evernote en zelfs in de concepten-folder van mijn inbox. Maar verder dan dat ben ik nog niet gekomen. Niets bleef plakken, en ik ging nimmer tot actie over. Omdat ik niet wist hoe, of wanneer. Of misschien wel waarom.

Een maand lang iedere dag één foto

Dus. Ik ben een beetje klaar met mezelf. En dat betekent dat ik gewoon weer even klein begin. Heel simpel. Een maand lang ga ik iedere dag een foto maken. Na die maand moet ik de foto’s van iedere dag die ik heb gemaakt, printen. En ophangen. Niet in een galerie (want dit is geen Heel Bijzonder Project), wel gewoon aan mijn muur. Zo kan ik zien wat mijn aandacht trekt. En waarom. En hopelijk gaat mijn fotografenblik weer aan. Kijk ik weer alsof ik voor het eerst alles om me heen zie.

Mijn camera gaat dus permanent in mijn tas vanaf nu.

Ik ben weer geland. Uit de wolken geklommen. Blijk ik trouwens gewoon in een topstad te wonen! Veel leuker hier ook, op de grond.