Ik heb een hekel aan tandenpoetsen. Ik vind het een stompzinnige, repetitieve activiteit. Tótdat ik ineens bedacht dat het valt te combineren met fotografie. Daar wordt álles leuker van. Dus: maak van tandenpoetsen een kleine fotomeditatie!
Iedere dag voer ik een tandenpoetsstrijd met mezelf; geen zin, toch doen. En dan poets ik natuurlijk veel te kort. Gisteren liep ik al poetsend verveeld mijn woonkamer in, kijkend of er nog een bootje voorbij kwam varen op de Maas. Er voer niks langs en dus bladerde ik doelloos in een fotoboek van Martin Usborne.
Als ik toen had gefigureerd in een stripverhaal in de Donald Duck, was dát het moment dat er een klein flikkerend lampje boven mijn hoofd verscheen.
Want pardoes schoot mij te binnen dat ik me ooit had voorgenomen om iedere dag een fotomeditatie te doen: 2 minuten onafgebroken kijken naar een foto. Dat was naar aanleiding van dit artikel dat ik 2 jaar geleden schreef. Nooit uitgevoerd natuurlijk, want wannéér moet je zoiets doen?
Ha, tijdens het tanden poetsen dus. Dat stukje tijd dat toch al ‘verloren’ is.
De uitvoering van dit voornemen is ook nog eens verdomd simpel:
1. Pak je tandenborstel
2. Doe er tandpasta op
3. Pak een fotoboek en sla deze blind open op een bladzijde
4. Kijk de gehele tandenpoetstijd naar de foto
Het nut van een fotomeditatie
Je ziet talloze foto’s per dag. Maar naar hoeveel beelden kijk je nu écht? Dat bewaren we meestal voor in het museum. Zelfs dan is het bijzonder lastig om niet eerst naar het bijbehorende bordje te duiken om te lezen wat we geacht worden te zien (hier schrijf ik over waarom je dat juist niet moet doen). Om je blik te trainen is het daarom goed om – onder lichte dwang – eens wat langer naar één beeld te kijken.
Vergis je niet, dat is lastig. Ik heb een enorme aandrang om bij een ‘saaie’ foto toch nog even snel door te bladeren. Maar dat mag dus niet (van mezelf). Want lang kijken naar een saaie foto levert ook bijna altijd wat nieuws op. Stel jezelf daarom vragen: waarom nam de fotograaf deze foto, juist uit deze hoek? Waar kwam het licht vandaan? Wat gebeurde er vlak voor en vlak na deze foto?
Over de honden op deze foto’s
Ik doe momenteel een fotomeditatie waarbij ik stapsgewijs een heel fotoboek doorloop. Iedere poetsbeurt één foto uit het boek The Silence of Dogs in Cars van Martin Usborne. Usborne grijpt terug naar een jeugdherinnering, of eigenlijk jeugdangst: het als klein kind wachten in de auto tot je moeder terugkomt. Diezelfde afhankelijkheid ziet hij bij honden in auto’s. En dus maakte hij daar een serie van. Usborne scoutte de honden op straat, evenals de auto’s (die dus niet van de hondeneigenaren zijn). Wat ik gaaf vind is dat in veel gevallen de foto zo goed ‘klopt’; de hond en de auto passen op een vreemdsoortige manier bij elkaar.