Zelf een mini-fotoscène bouwen
Ik plan niet veel als ik ga fotograferen. Hoogstens de locatie en een thema. Maar sommige fotografen weten tot in detail wat ze willen maken. Neem nou fotograaf Seb Agnew. Hij maakt miniatuursets waarin hij
Ik plan niet veel als ik ga fotograferen. Hoogstens de locatie en een thema. Maar sommige fotografen weten tot in detail wat ze willen maken. Neem nou fotograaf Seb Agnew. Hij maakt miniatuursets waarin hij
Als ik een parkeergarage inrijd, heb ik het gevoel dat ik een ander level in een game betreed. De plotselinge sfeerverandering door het gebrek aan daglicht, de overdaad aan beton en het gebrek aan mensen
Er is wat vreemds aan de hand met mij en fotografe Petra Wittmar. Eens in de zoveel tijd denk ik aan haar werk, en weet ik zeker dat ik er al over heb geschreven op
Het gebeurt zelden dat ik meerdere keren over dezelfde fotograaf schrijf. Maar potverdrie, Txema Salvans is nu al voor de derde keer aan de beurt op dit blog. Met telkens een totaal verschillend – doch
Ik heb een ongemakkelijke verhouding met conceptuele fotografie. Als een fotoserie een enorme lap tekst nodig heeft om op te leunen, haak ik af. Woorden moeten niet de pijlers zijn waarop de serie noodgedwongen rust.
Met wat plakband, een pen en een camera kun je je zelfs tijdens een lange vlucht vermaken. Claire Harvey tenminste wel. Het idee is zó simpel dat ik er jaloers van word. Nou helpt het
Stel, je maakt een fotoserie over een nucleaire testlocatie die nog steeds radioactief is. Dat valt niet te fotograferen, tenminste, niet letterlijk. Tenzij je een serie maakt over borden waarop wordt gewaarschuwd voor radioactiviteit, maar
Ik heb één keer een camera obscura in werking gezien: ik stond in een pikdonkere kamer met één klein gaatje in de verduistering. Op de muren zag ik de buitenwereld geprojecteerd. Tijdens de lockdown haalt
Het is een bekend fenomeen: gezichten herkennen in levenloze objecten. Sommige fotografen doen niet anders. Ik vind het een beetje makkelijk. Recentelijk kwam ik echter een voorbeeld tegen dat mijn aandacht wél greep. Annemieke Tonnaer
Overal laat je sporen na van jouw karakter. Vooral thuis, maar ook in je auto. Matthew Casteel maakt daar gretig gebruik van: hij toont geen portretten, maar juist auto interieurs. Zijn serie is een voyeuristisch