Kijk eens goed naar het bord voor je neus
Drie keer per dag zit je met je hoofd boven een bord met eten. Maar wat weet je eigenlijk van dat bord? Helemaal niks, zo leerde ik na het lezen van het boekje Science of
Drie keer per dag zit je met je hoofd boven een bord met eten. Maar wat weet je eigenlijk van dat bord? Helemaal niks, zo leerde ik na het lezen van het boekje Science of
Ik heb een wat moeizame relatie met Unseen. We begrijpen elkaar niet helemaal. Want als iemand een foto beschouwt als materiaal om eens lekker mee te gaan fröbelen, dan heb je aan mij een verkeerde. Maar
Tankstations zijn nondescripte plaatsen, er gebeurt nooit iets van belang. Maar ik heb een zwak voor ze, vooral ‘s avonds, als zo’n lichtbak je schreeuwerig toeschijnt. Jaren geleden maakte ik er een fotoserie van. Ik
Ik ben groot fan van illustrator Christoph Niemann. Hij leert je kijken en ont-kijken tegelijk. Zoals in het voorbeeld hierboven. Je ziet een tekening en sok. Maar je ziet vooral die schuchtere, wegrennende dinosaurus. Hoe
Tsja, als ik mijn 100ste en 200ste artikel als mijlpaal deel, moet ik dat ook met de 300ste blogpost doen. Dus bij deze. Dit keer zoom ik in op hoe ik eigenlijk schrijf: waarom vermeld ik
Tsja, strikt genomen is Tishk Barzanji geen fotograaf. Maar strikt genomen is dit ook geen fotoblog – wel een blog over leren kijken. Dus schrijf ik lekker over de digitale gedachtespinsels van Barzanji. Omdat ik
Het is zondag – dus Kronkeldag. No matter what, ik publiceer op zondag twee blogs. Punt. Dus zit ik nu aan het strand in Portugal met ipad toetsenbordje op mijn schoot. Zonder inspiratie, en zonder
Een strip pasfoto’s met gekke bekken van jezelf samen met vrienden die allang je vrienden niet meer zijn. Je komt ze meestal tegen in laatjes die je zelden open doet. Maar er zijn dus ook
Als architectuurfotograaf leg je vast wat anderen hebben bedacht. En dat ging een beetje jeuken, bij Filip Dujardin. Dus bedacht hij zelf de bouwwerken die hij zou willen fotograferen. Onmogelijke forten, huizen en stellages waar
Ik luisterde deze week naar een idioot verhaal. In 2006 circuleerde deze foto op internet, resulterend in een vruchteloze zoektocht naar het hoe, wat en waarom van de puberjongen (Tommy Loftus) op bed. Wat volgde
Dit artikel kwam met moeite uit mijn vingers. Omdat ik immens verveeld was en niks fotografisch me écht kon boeien deze morgen. Verzetten heeft geen zin; ik kan dus maar beter óver dat vervelen gaan
De Deense glasblazer Steffen Dam blaast zeer gedetailleerde glazen diertjes. Hij maakt hele rariteitencabinetten vol met vreemde wezens die het midden houden tussen verzinsel en realiteit. Ook als glasblazer kun je kennelijk flink de waarheid
Je gebruikt ‘m zeker drie keer per dag. Je maakt er een vieze chaos van of je bent een fervent bakjesliefhebber. Jouw koelkast zégt wat over je, al ben ik daarover nog in lichte ontkenning.
Alles gaat uiteindelijk weer stuk of voorbij. Soms zelfs sneller zodra je je aandacht erop richt. Patrik Svedberg fotografeerde seizoenen lang een boom die eruit zag als een stronk broccoli. Die broccoliboom werd een hit
Ik keek onlangs in De Kunsthal naar levensechte beelden. Indrukwekkend, maar wat ik pas écht gaaf vond, waren de twee werken van Evan Penny. Hij vertaalt photoshop-vervormingen naar een driedimensionaal beeld. Iedere keer als ik
Er is iets raars aan de hand met kunstfotografie: men houdt doelbewust een kunstmatige schaarste in stand. Dure foto’s zijn altijd onderdeel van een gelimiteerde oplage. Dat is vreemd, je zou immers oneindig vaak een
Op rommelmarkten zie je vaak dozen vol ansichtkaarten staan. Het was mij een raadsel wie daar nog wat mee zou moeten. Nu niet meer. Sonja van Hamel spit die dozen door op zoek naar kaarten
Bij ieder museumbezoek vraag ik het me even af: wat is er gezegd, besloten en gedaan vóórdat deze foto’s hingen? Hoeveel discussie is er geweest bij het bepalen van de kleur van de muren? Het
Rotterdam barstte dit weekend uit zijn voegen van de kunst dankzij Art Rotterdam. Haute Photographie pikt graag een graantje mee van dat publiek. Dit jaar was de tweede editie, maar nu al lijkt de beurs
In supermarkten word je visueel overladen. Alles staat dwars door elkaar heen: producten zijn immers gesorteerd op thema, niet op vorm of kleur. Maar wat als je dat nu een wél doet, gewoon voor de
Als je de overzichten van 2017 moet geloven, bestond het jaar enkel uit hoogtepunten. Ik keek echter met een andere bril naar de 8.820 foto’s die ik heb gemaakt in 2017. Wat was nu eigenlijk
Het einde van het jaar nadert en dat zet mij aan tot een kleine terugblik op dit blog: is het aantal bezoekers van Kronkeling gegroeid? Wat was het best gelezen artikel? Tot slot nog een
Een andere omgeving verandert ook je behoeftes, alleen weet je vooraf niet hoe. Daarom is het zo lastig om in te pakken voor een reis: thuis kun je slecht inschatten welke kleding je aan wilt,
Het oppervlak van de maan minutieus observeren is niet langer enkel voorbehouden aan sterrenwachten en mensen met een dure telescoop. NASA deelde onlangs een foto van de maan in een dusdanig hoge resolutie dat je
Vliegreizen zijn meestal, lang, saai en een tikkie beklemmend. Fotograferen vanuit een vliegtuigstoel lijkt dan ook onmogelijk – als je het vliegtuigraampje even niet meerekent. Enfin, dat is dus onzin. Nina Katchadourian maakt portretten in
Een reisfotografe met pleinvrees, dat klinkt als een contradictio in terminis. Tien jaar geleden was dat ook zo, maar nu is er een oplossing: Google street view maakt de beelden terwijl de fotografe de mooi
Pas toen ik er met mijn neus bovenop stond, kon ik het handwerk van Gunnel Wåhlstrand ontwaren: een paar vlekjes op de verkeerde plek verraden urenlang gepiel (en frustratie). Maar drie stappen achteruit en ik
Onlangs bezocht ik Arles, een Frans dorpje dat momenteel overloopt van fotografie. Een middeleeuws klooster, kerken, kelders en voormalige fabrieken zijn omgebouwd tot in totaal 40 expositieruimtes. Daarnaast zijn er nog eens 141 kleinere locaties
Zo, ik ben alweer 200 artikelen verder. Tijd voor een nieuw logo! En dat mooie, ronde getal zette me aan tot denken over Kronkeling zelf. Wat (en vooral wie) wil ik ermee bereiken en wat
Eind jaren zestig startte Gerhard Steidl een nondescript uitgeverijtje in zijn geboorteplaats Göttingen, Duitsland. Vijftig jaar later zit hij daar nog steeds hetzelfde te doen: hij geeft zo’n 200 verschillende boeken uit per jaar, voornamelijk