Ik heb een wat moeizame relatie met Unseen. We begrijpen elkaar niet helemaal. Want als iemand een foto beschouwt als materiaal om eens lekker mee te gaan fröbelen, dan heb je aan mij een verkeerde. Maar toch was ik er, afgelopen vrijdag. Ik heb er een hoop geleerd.
Afgelopen vrijdag bezocht ik de Westergasfabriek in Amsterdam en aanschouwde aldaar de door galerieën naar voren geschoven talenten. Het waren er een hoop. Maar het was toch een beetje zoeken in een hooiberg naar werk dat mij écht aansprak.
Wat voor fotografie is er te zien op Unseen?
De galerieën op Unseen tonen “betaalbaar” werk. Een breed begrip zo blijkt, want een foto van € 12.000,- hangt daar ook doodleuk aan de tijdelijke galeriemuren. Goed, betaalbaar dus. Daarnaast vooral opkomend talent. FOAM is medeorganisator, en dat merk je. De wanden hangen vol met conceptuele fotografie. Documentairefotografie is de grote afwezige op dit festival.
Gaatjes prikken in een foto
Als we dit festival moeten geloven is dat nieuwe talent vooral veel aan het knutselen. In 2016 was de trend om in een foto te breien of er wat stippen op te plakken (lees hier mijn niet al te positieve review daarover). Sindsdien heeft iemand uit de talentenpool ontdekt dat je ook gáátjes kunt prikken je foto:
Scarlett Hoofd Graafland prikt ook
Zelfs een gevestigd talent zoals Scarlett Hooft Graafland waagt zich aan de gaatjes. En dat vind ik dan weer jammer. Want dat geknutsel aan een foto zie ik vooral gebeuren bij beelden die zichzelf niet kunnen dragen. Het werk is te zwak, dus moet er nog wat extra’s bijkomen. Bij Graafland is dat geenzins het geval, haar foto’s zijn sterk genoeg. En dus hoop ik maar dat het een tijdelijke bevlieging is:
Hieronder was een fotograaf zijn eigen werk zó beu, dat ‘ie er vanachter met zijn hand doorheen prikte. Toen vond hij kennelijk eindelijk wat zocht:
Waarom ga ik er dan tóch heen?
Ik ga erheen omdat er tussen al die vreemdsoortigheid ook inspirerende dingen te vinden zijn. Een paar voorbeelden.
De blaadjes van Anne Geene
Anne Geene is een natuurfanaat. Eerder fotografeerde ze al vogels in een opvang. Nu richt ze haar aandacht op de grond, die in de herfst vol met bladeren ligt. In die ongeorganiseerde herfststapels, zoekt zij structuur en coherentie. Zoals bijvoorbeeld het alfabet (waarbij ze de D nooit heeft gevonden):
Of de voortschrijdende verdorring van een blaadje:
Andere aanpak voor de snelle koper
Verrassend was de galerie die talloze fotocombinaties toonde op een scherm. Wanneer je een combinatie wil kopen, druk je op de knop en betaal je 99 euro.
Deze manier van kopen appelleert aan het gevoel van schaarste en de Fear of Missing out (FoMo). Want de combinaties komen maar eenmalig langs en je hebt maar 10 seconden de tijd om te beslissen. Dat brengt onrust; je móet kiezen of je iets wel of niet koopt. Dat gevoel ervoer ik niet bij alle andere galerieën waar de foto’s sereen aan de muur wachtten op hun koper. Kortom, ik vind dit een gave vertaling van de tijdsgeest.
En dan de boekenmarkt!
Tsja, de boekenmarkt, die vind ik altijd leuk, overal. Niet vanwege de overdaad aan ongeïnteresseerde verkopers die op hun telefoon staren, wel vanwege de stapels gave fotoboeken waar je eindeloos in kunt bladeren.
Zelf kijken
Niet naar Unseen geweest en wil je toch zien welk werk je hebt gemist? Op deze pagina vind je een mooi overzicht van de fotografen en galerieën.