Vorig jaar maakte ik tijdens het snowboarden een harde klap achterover. Behalve een pijnlijk stuitje hield ik er gelukkig niks aan over. Maar nu – een jaar later – bleek de schrik toch verankerd in mijn systeem. Want op dag één durfde ik niet eens een bochtje te draaien.
Het werd dus een hoop geploeter, vooral mentaal. Schoorvoetend kwamen de bochten weer terug. Maar wat pas écht hielp was een middag met sneeuwbuien, harde wind en een volledig gebrek aan zicht.
De lucht liep naadloos over in de piste. Boven, onder, links, rechts: alles had de dezelfde middentoon grijs.
Nu mijn zicht was uitgeschakeld, moest ik op gevoel gaan boarden. En wat bleek: mijn spiergeheugen nam het over en ik ging flitsend naar beneden. Mijn angst stond in z’n hemd: er viel niet te anticiperen (en dus bang te zijn) voor hobbels die ik niet kon zien. Zonder zicht werden mijn benen elastischer, rekening houdend met onverwachte oneffenheden.
Ik ging steeds harder, en viel niet.
Slecht zicht als fotograaf
Zelfs een fotograaf is soms gebaat bij slecht zicht. Want het eindproduct van mijn fotoproject – net zoals het einde van de piste – doet er niet toe in het begin. Dan wil ik juist associatief te werk, waarbij ik me laat leiden door mijn nieuwsgierigheid.
In die fase onderzoek ik mogelijkheden zonder er al een oordeel over te vellen. Mijn werk divergeert alle kanten uit.
Pas na een tijdje (wanneer dat precies is, blijft een raadsel) mag mijn hoofd het overnemen. Dan wil – en moet – ik bewuste besluiten nemen. Omdat ik anders eindeloos rond blijf darren ‘op gevoel’ en er nooit een concreet eindproduct komt. Zoals een fotoserie of een publicatie.
Daar waar ik bij snowboarden dus gebaat ben bij zo min mogelijk ‘hoofd’, zoek ik bij fotografie een gezonde afwisseling tussen divergeren (slecht zicht, alles mag) en convergeren (goed zicht, oog op het eindproduct).
Handig om bij jezelf eens na te gaan hoe jouw verdeling is en of daar misschien nog aan te sleutelen valt.
Meer snowboard dingen
Een andere overeenkomst tussen snowboarden en fotografie vind je hier. Of lees hier waarom ik nooit foto’s maak op wintersport.