Onlangs gaf ik een lezing voor een groep fotografen. Het ging over mijn creatieve proces, al klinkt dat wat te hoogdravend. Het ging gewoon over hoe ik werk. Vlak voordat ik begon, werd ik geïntroduceerd door iemand die zei: zij weet haar nieuwsgierigheid te organiseren. Ik schreef het meteen op en dacht ‘dit wordt een kronkeltip’.
Het startpunt
In die ene zin zit alles waar dit blog over gaat: fotograferen begint niet met een camera, maar met nieuwsgierigheid. Naar wat er in iemands koelkast zit, naar hoe je foto’s afdrukt op een mensenhuid of het willen weten hoe voedsel langzaam verrot.
Kortom, alles kan het startpunt zijn van een project. En dat starten lukt vaak ook wel. Maar het blijven doorgaan, dát is lastig. Want na een paar foto’s ga je al dromen over 13.760 Insta-volgers, een galerie die interesse toont en een expositie waar drommen mensen op af komen.
Zomaar iets doen
Die drang om naar een doel toe te werken, zit diep in mij verankerd. Op mijn werk start ik nooit ‘zomaar’ iets: er moet een business case achter zitten. Of een duidelijke link met klanttevredenheid.
Die klanttevredenheid kan me gestolen worden wanneer ik aan mijn fotoprojecten werk. Dat was in het begin wel anders. Toen wilde ik dat iedereen mijn foto’s intrigerend vond (daar heb je dat doel weer). Inmiddels weet ik dat mijn eigen nieuwsgierigheid volgen iets oplevert waar ik blij van word. En misschien nog wel meer mensen, maar dat is van later zorg. Want foto’s die iedereen goed vindt, die zijn er al genoeg. En daar hebben we al stockfotografie voor.
Enfin, zomaar iets doen dus. Zonder doel, zonder publiek, gewoon voor jezelf. Maar dat moet je dan wel organiseren. Door dingen met jezelf af te spreken. En je er dan aan houden:
Maak een afspraak met jezelf
Organiseer dus die nieuwsgierigheid op een manier die bij jou past. Zo startte ik in 2015 met het wekelijks schrijven voor dit blog. Het was (en is) een ijzeren afspraak die ik alleen bij hoge uitzondering mag afzeggen. Maar het kan ook anders:
- Zorg voor externe druk: schrijf je in voor een cursus of fotocoaching
- Zet een doel op het proces: maak iedere week één foto
- Zoek iemand die ook iets wil maken en motiveer elkaar
Hoe vreemder hoe beter
Tot slot nog één overpeinzing, namelijk het ondewerp van je nieuwsgierigheid. Meestal zijn mijn fascinaties ronduit raar. Dus denk ik regelmatig ‘dit slaat echt nergens op’. Wat dan helpt, is om eens even rond te kijken waar anderen mee bezig zijn:
Zoals iemand die een website heeft gebouwd waarop je enkel ronddraaiende broodjes ziet:
Of de kunstenaar die stad en land afreisde op zoek naar zijn dubbelganger.
Bart Eysink Smeets maakte een documentaire over zijn zoektocht, te zien op 2Doc.
Of de man die hele rare dingen met spaghetti doet:
Dit soort voorbeelden zijn in zichzelf zinloos en toch word ik er blij van. Een prima reminder dus om lekker door te gaan met het organiseren van mijn eigen vreemde nieuwsgierigheden. Er is vast iemand die daar ook blij van wordt 🙂