Als je voor een deur staat en niet weet hoe ‘ie open gaat: het ligt dus niet aan jou. Het is een Norman Door en de oorzaak zit in het verkeerde ontwerp van de deur.
Ik was zojuist bij een zondagochtendconcert in Amare, Den Haag. Erg ontspannen was het niet, want er moesten nog twee artikelen worden geschreven voor dit blog. Gelukkig diende het onderwerp zich vanzelf aan toen een bezoeker voortijds wilde vertrekken. Ze had er een hele klus aan om te ontsnappen, want de deur gaf zich niet snel gewonnen. De zaal keek mee.
“Ha, een Norman Door” dacht ik direct. Maar hoe zat dat ook al weer?
De Norman Door
De term verwijst naar Don Norman, een ontwerper die dit fenomeen voor het eerst omschreef. Hij schreef trouwens nog meer, en wel het boek The design of everyday things, waarbij de titel exact vertelt waar het boek over gaat (zoals het een goed ontwerper betaamt). Aanrader!
Maar terug naar die deuren nu.
Een deur kan op twee manieren open: naar binnen of naar buiten (de schuifdeur laten we even buiten beschouwing). Als de ontwerper zich houdt aan onderstaand design, dan is er geen bordje nodig. Je weet intuïtief wat je moet doen:
Het gaat mis als het ontwerp niet voor zich spreekt en er een handleiding op de deur staat:
Nog uitdagender wordt het als de tekst op de deur óók geen soelaas biedt:
Als je er eenmaal op let, is het verbazingwekkend hoeveel Norman Doors er zijn. Het is ontwerpersluiheid. Want ja, als je ergens naar binnen wilt, dan ga je toch wel. Desnoods met wat duwen en trekken.
De enige plek waar een goede deur wél van belang is, is in het ziekenhuis. En daar werkt het design van de deuren dan ook flitsend. Je kunt niks anders dan duwen:
Kijk om je heen
Dit verhaaltje over deuren linkt weliswaar niet direct aan fotografie, maar wel aan anders leren kijken. En patronen opmerken. En die patronen kun je weer fotograferen, met als resultaat een serie met allemaal Norman Doors. Dat kun je dan doen in de stijl van Hay Kranen die hotelkranen -deuren, -sleutels en weetikwatnogmeer vastlegt bij ieder hotelbezoek.
Voor wie eerst nog wat meer zijn kijkspier wil trainen: hieronder vind je een mini-college human-centered design waarin Don Norman himself ook uitleg geeft:
De foto boven dit artikel is gemaakt door Alan Levine