Zo’n twee jaar geleden veranderde er iets aan dit blog. Er kwam iemand in mijn leven die me – aanvankelijk schoorvoetend – liet weten dat er ergens een lidwoord miste. Of dat een woord verkeerd was gespeld. Inmiddels krijg ik vlak voor publicatie van mijn blogs een post-itje (soms zelfs meerdere) met daarop een trits door mij gemaakte taalfouten. Het is de luxe van iemand hebben die meekijkt. Hierbij 3 redenen waarom je óók een meekijker voor je fotowerk moet hebben.
Onder veel dingen staat een naam. Slechts één naam. Neem nou dit blog. Dat wordt door mij geschreven. Net zoals de foto’s die ik bij mijn artikelen plaats, door mij zijn gemaakt (behalve wanneer ik over fotografen schrijf).
Alhoewel.
In de blogpost van vorige week stond een foto die in een grijs gebied viel. Het was deze foto:
Het was mijn idee, die foto. Maar ik heb een hekel aan slepen met een statief. Dus vroeg ik mijn vriend om de foto te maken.
En dan dus de artikelen zélf: sinds eind 2017 gaat zijn blik kritisch over alle teksten die hier staan gepubliceerd. Vóór die tijd ontving ik overigens berichtjes van mijn vader die mij wees op al te bonte taalfouten. En mijn broertje was wat extremer in de leer: hij heeft zich meermalen afgemeld voor de nieuwsbrief met als reden: ‘leuke site, maar vol met taalfouten’.
Van je familie moet je het hebben.
Maar soms ís het ook echt een kwaliteit van lik-me-vestje.
Neem nou vorige week: toen ik duizelig achter mijn laptop zat. Ik frommelde snel twee stukjes in elkaar, met halve aandacht. De eindredacteur en ik weten inmiddels: het aantal fouten dat ik maak is omgekeerd evenredig aan mijn schrijftijd. In zo’n geval krijg ik dus niet één, maar meerdere post-its aangereikt, inclusief suggesties voor stijlwijzigingen. De vraag is dan nog bij wie het auteurschap ligt…
Maar het zorgt er dus wel mooi voor dat dit blog redelijk consistent is. En dat jij als lezer je geen weg hoeft te banen door al teveel verkeerde vervoegingen en dt-fouten.
Waarom meekijkers belangrijk zijn
Dat meekijken is ook van groot belang voor jouw fotowerk. Want zonder een ‘vreemd’ paar ogen blijven jouw foto’s vastplakken aan:
- jouw idee
- de context toen je fotografeerde
- de emoties in het moment dat je fotografeerde (lees hier hoe je daar vanaf kan komen)
Een vreemd paar ogen heeft bovenstaande bagage niet. Die kijkt gewoon naar de foto en vertelt je wat hij of zij ziet. En dus of jouw foto een zelfstandig bestaan kan leiden – los van jouw toelichting dus.
Dussss: hierbij drie tips voor als je een vreemd paar ogen gaat selecteren:
1. Vraag iemand die jou kent om mee te kijken
Mensen die jou kennen brengen je foto’s in verband met wie je bent. Of, als ze jouw eerdere foto’s ook kennen, zoeken ze naar overeenkomsten, consistentie. Of merken ze op dat die er ineens niet meer is. Het zijn dus geen 100% vreemde ogen, omdat ze verwachtingen hebben bij jou, en bij hoe jij naar de wereld kijkt. Dit is nuttig als je zoekt naar je eigen signatuur.
2. Vraag iemand die jou niet kent om mee te kijken
Minstens zo belangrijk is om erachter te komen wat jouw werk doet met iemand die jou niet kent. Gebruik hiervoor fotoclubs, je hardloopgroepje of voor mijn part de buurman. Mensen vinden het leuk om naar foto’s te kijken – zolang je het maar wel behapbaar houdt. Geen 83 foto’s dus. Max 10.
3. Stel een concrete vraag
En dan de belangrijkste van allemaal:
Stel een vraag!
Gewoon je foto’s laten zien resulteert namelijk in sociaal-wenselijke antwoorden. Je moet de kijker permissie geven om kritiek te leveren. Liefst door duidelijk te laten weten wat je nodig hebt. Mijn lievelingsvraag:
Welke 3 foto’s moeten er uit deze serie? En welke 3 moeten er sowieso in blijven?
Kijken door de ogen van een ander kun je deels leren. Want na twee jaar weet ik: zodra ik mijn foto’s laat zien aan mijn vriend, weet ik ineens of het wel of niet een goede foto is – nog voordat hij wat heeft gezegd. Ik bekijk het beeld door andermans (zijn) ogen, en zie pardoes wat eraan schort. Het gekke is dat ik dat alleen heb als hij daadwerkelijk naar mijn foto’s kijkt.
Trouwens, je kunt ook je eigen blik (deels) verversen. Hier lees je hoe dat moet.
Tot slot: meekijkers mogen natuurlijk geen excuus worden tot luiheid. En dus lees ik mijn artikelen ook eerst zélf na. Alleen die blinde vlek, die zit soms flink in de weg.
Enfin. Ga dus op zoek naar meekijkers, en wees blij met de mensen om je heen die dat al zijn, en je daardoor scherp houden. Bedank ze (dankjewel!). En kook af en toe wat lekkers voor ze 🙂
P.S. In dit artikel zaten 8 taal- en stijlfouten.