Ik heb mezelf als proefpersoon gebruikt voor PimEyes, een website die gezichten herkent op basis van één simpele selfie. Het resultaat vond ik eng dystopisch: mijn gezicht is niet alleen van mij.
Maar laten we bij het begin beginnen. Onlangs rommelde ik in een verhuisdoos die vol zit met spullen die al zo’n 10 verhuizingen lang mijn strenge selectie hebben overleefd. Tussen stapels puberdagboeken en oude schoolkranten vond ik een mapje met klassenfoto’s.
Ik keek lang naar de klassenfoto van mijn vijfde klas op de middelbare school, genomen ergens eind jaren ’90. Van zes leerlingen wist ik de naam niet meer, hun gezicht herkende ik nog wel. Als ik achter hun naam zou willen komen, kom ik niet ver. Althans, niet zonder tussenkomst van een tv-programma zoals Memories of Klasgenoten.
Maar de jaren ’90 liggen ver achter ons (net als de Chinese afhaalrestaurants). We hebben inmiddels internet, smartphones en dus PimEyes, een website die met gemak ieders’ gezicht herkent. Niet zoals de reverse image search van Google werkt, die zoekt enkel naar dezelfde foto. Nee, het algoritme van PimEyes weet met behulp van één selfie waar jij allemaal op internet bent afgebeeld. Ook als je volstrekt anders op beide afbeeldingen staat. PimEyes doorzoekt alles, behalve social media profielen.
Ik was wat sceptisch, dus ik probeerde het zelf. En jahoor, op basis van een selfie plopten de resultaten binnen een seconde op mijn scherm: zwart-wit beelden, foto’s waarop ik een andere kant op keek; hij plukte ze er allemaal uit:
Een kleine geruststelling was wel dat ik enkel afbeeldingen zag die ik zelf ooit heb ge-upload. Maar toch.
Verdienmodel
PimEyes laat je gratis zoeken naar eigen selfie. Je kunt echter niet klikken op de gevonden afbeeldingen. Je weet dus niet wie jouw hoofd heeft gebruikt. En daar schuilt meteen het verdienmodel want er zijn talloze mensen wiens afbeelding wordt misbruikt op seksueel getinte sites, in advertenties en ga zo maar door. En die willen actie ondernemen. De oplossing? Een abonnement op PimEyes (voor 30 dollar per maand) en voor wat extra geld kunnen ze je ook nog helpen om je afbeeldingen uit de zoekresultaten te krijgen.
Erg ethisch is het allemaal niet natuurlijk. En al helemaal niet als je bedenkt dat je ook gewoon naar andere mensen kunt zoeken. Die mogelijk op pornosites staan, die dan weer gechanteerd kunnen worden. Een goed journalistiek artikel daarover vind je hier (gepubliceerd door New York Times).
Andere dingen
Voor wie dystopische dingen ook fascinerend vindt: eerder schreef ik over een algoritme dat griezelig accuraat foto’s van niet-bestaande mensen ‘verzint’. En inmiddels worden er ook levensechte auto’s en hele interieurs bij elkaar verzonnen.