Laatst las ik een wetmatigheid die een boel voor mij verklaarde: de benodigde tijd voor een taak past precies in de hoeveelheid beschikbare tijd. Anders gezegd: heb je 15 minuten om iets af te maken, dan lukt het in 15 minuten. Maar als je een dag de tijd hebt kost het een dag. 3 tips hoe de Wet van Parkinson je kan helpen om meer te fotograferen.
De Wet van Parkinson
Onlangs was ik mezelf verloren op internet. Ik moest eigenlijk iets anders doen, maar zoals dat gaat beland je dan op websites waar zeer veel belangwekkends valt te lezen. In dit geval ging dat wat ik las, over het feit dat ik mijn werk liep te rekken. En dat dat logisch was, want mijn taak hoefde niet per direct af te zijn. Ik had simpelweg tíjd om te lummelen. En volgens de Wet van Parkinson blijf ik dat doen totdat de echte deadline in zicht komt.
Tsja, herkenbaar wel.
Al in 1955 deelde Cyril Parkinson deze wijsheid in een artikel in The Economist. Hij gebruikte daarvoor de volgende definitie:
Work expands to fill the time available for its completion.
Iemand die de hele dag niks omhanden heeft, kan urenlang zoet zijn met de boodschappen. Ik herken die types meteen in de supermarkt: het zijn de mensen die praatjes aanknopen en minutenlang kunnen wikken en wegen welke vla ze mee zullen nemen. Ze staan vóór je in de rij en zoeken pas naar hun portemonnee zodra ze moeten afrekenen. Ze hebben tijd – veel tijd – en vullen deze achteloos.
© Kronkeling
Maar wat heeft dat met fotografie te maken?
In mijn geval veel. Want het maken van foto’s is zelden gekoppeld aan duidelijke deadlines. En dan kan het zomaar gebeuren dat je projecten niet van de grond komen. Voorgaande jaren had ik een duidelijke deadline; ik maakte drie jaar lang iedere week een foto op het Noordereiland. Ieder jaar had ik een andere focus (zie hier de resultaten van 2014, 2015 en 2016). Zonder die deadline viel de boel ineens dood.
Dus vandaar: hoe kun je de Wet van Parkinson optimaal inzetten? 3 tips:
1. Zoek externe druk
Jezelf een deadline opleggen is natuurlijk nobel, maar vereist ook veel discipline. En als je die fictieve deadline dus zo hard nodig hebt, is de kans groot dat het juist een beetje schort aan discpline. Daarom: zorg voor externe druk. Volg een fotocursus, spreek met een vriend af om te gaan fotograferen of deel jouw doelen met je partner en vraag hem/haar om jou erop aan te spreken als je loopt te lummelen.
Voor Kronkeling gebruik ik ook externe druk, namelijk jou. Wanneer je je aanmeldt voor mijn nieuwsbrief meld ik dat je iedere zondag 2 nieuwe artikelen ontvangt. En raad eens wanneer ik die artikelen schrijf?
Juist, op zondag.
Dan is de deadline zó krap, dat ik ineens heel efficiënt word. Soms start ik begin van de week al met schrijven. Dan verdubbelt mijn schrijftijd. Want die artikelen ga ik dan alsnog eindeloos redigeren op zondag.
2. Vraag je af of je jouw deadline kunt halveren
Goed, je hebt zojuist bepaald dat je een half jaar de tijd neemt voor fotoproject X. Maar waarom niet 3 maanden? Schrijf deze redenen op en bepaal of ze valide zijn, of dat je Lummelende Zelf tijd probeert op te eisen.
3. Deel je deadlines zoveel mogelijk op
Drie jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik nu ruim 300 artikelen zou hebben geschreven. Als ik toen had gezegd: over 3 jaar heb ik meer dan 300 artikelen geschreven, dan was ik pas vorige week begonnen. En dat was de kwaliteit bepaald niet ten goede gekomen. Bovendien had ik de rest van de tijd dan gevuld met zaken die nu niet meer zichtbaar waren geweest, ik had de tijd dan verrommeld.
Dus werd mijn doel 2 artikelen per week. Dat bleek behapbaar.
Dus: welk project, initiatief of idee loop jij uit te stellen? Pak het erbij, doorloop bovenstaande 3 stappen en hup, aan de slag ermee!
Lummelen met een deadline
Overigens gaan lummelen en een deadline hebben soms ook samen. Zo schreef ik eerder (zie hieronder) over hoe je gedoseerd kunt lummelen, en hoe dat je helpt een omgeving écht te leren kennen door te kijken.