Fotografencollectief Magnum heeft een leuk marketingstuntje bedacht en heeft 50 van haar fotografen gevraagd naar hun image that changed everything. Nogal pompeus, maar vooruit. Het is de bijgesloten motivatie van de fotograaf die het interessant maakt.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat veel fotografen tegen praktische bezwaren aan lopen. Zo zullen ze zich moeten houden aan een eventueel afgesproken copyright met derden, of niet willen danwel kunnen tornen aan de marktwaarde van een foto die onderdeel is van een genummerde serie. Gelukkig leent het thema zich voor velerlei interpretatie, dus we vergeven het ze maar. Alle foto’s zijn overigens om onverklaarbare reden in een wit vierkant geplaatst. Een beetje willen meedoen met de Instagram manie wellicht?
Martin Parr: de eerste goede foto in kleur
Drie van mijn persoonlijke favorieten uit de serie van 50 foto’s, welke hier zijn terug te vinden. Te beginnen bij Martin Parr, natuurlijk. Onderstaande foto maakte hij vlak na zijn overstap van zwart-wit naar kleur. En vlak voordat hij begon aan het vastleggen van de kleinburgelijke badplaats Brighton in het boek The Last Resort – met een vette knipoog naar de middenklasse. Dezelfde kleuren, sfeer en knulligheid liggen hier al in de week. Merk op dat de cirkelramen rechts een belangrijke rol spelen in de compositie. Ze houden de foto in evenwicht: het wit van de lucht links komt erin terug en het ‘breekt’ het grote vlak in de foto.
Martin Parr: “In 1982 I bought the newly released Makina Plaubel 55mm fixed-lens camera. With this shift from 35mm to 6 x 7, I also changed from black and white to colour. Later that year, I started my project on New Brighton called The Last Resort. However, the first project I shot in colour was composed of urban scenes from Liverpool. This image was on the second roll of film. It’s the first good photo I made in this new chapter of my work.”
Alex Webb: de bewustwording van de rol van kleur in een foto
Dan Alex Webb. Kleur komt voort uit de spanning tussen licht en donker, zou hij later vaak herhalen. Zijn werk is inmiddels bekend om het gebruik van licht, donker én felle kleuren vaak tegelijk in één foto. Vervolgens weet hij met schijnbaar gemak diepte aan te brengen in de foto door zowel de voorgrond, het middenstuk als de achtergrond te vullen met losstaande vlakken. Precies zoals in de foto hieronder, die hij maakte toen hij voornamelijk in zwart-wit fotografeerde. De man die bijna zijn eigen schaduw is geworden vult de voorgrond. In het midden zien we twee blauwe pilaren (of wit?) en een man die met een bosje riet zich ergens heen spoedt. De achtergrond is een bijzonder samenspel van vormen en kleuren. Je kunt je door de foto heen mijmeren.
Alex Webb: “The sad, vibrant, tragic, beguiling country of Haiti has been key to my photography. After reading Graham Greene’s The Comedians — a novel set in Haiti that both fascinated and scared me — I made my first trip in 1975. But, photographing in black and white, I soon realized that something was missing: I wasn’t capturing a sense of the searing light and the heat — physical and, perhaps, metaphysical — of this country, so different than the grey-brown reticence of New England, where I grew up. I wasn’t dealing with the emotional intensity of my experience of this vivid and troubled land. When I returned to Haiti four years later, I decided to work in color. As I wandered through the porticos of downtown Port au Prince in 1979, I remember spotting this man with a bouquet of bulrushes — strikingly outlined against a vibrant red wall — just as a second man, in shadow, rushed by. I took the photograph and slowly began to realize it was time to leave black and white behind.”
David Alan Harvey
Tenslotte David Alan Harvey. Zijn ingebrachte foto bovenaan deze blogpost van een ijsetend meisje vormde voor hem een keerpunt in zijn fotografische carrière. De foto plaatste hij op de voorkant van zijn fotoboek Based on a True Story. Daarna besloot hij te stoppen met werken in opdracht, en zich volledig te richten op zijn eigen fotografische werk. Dat werk was ten tijde van dat boek al niet onverdienstelijk. In onderstaande video zie je hoe vernuftig zijn boek in elkaar zit. De foto’s praten met elkaar, én staan volledig los van elkaar – letterlijk. De behulpzame handen wijzen je geduldig aan waar je kruisverbanden door het gehele boek zitten.
David Alan Harvey: “This photo, which was the cover of my book (based on a true story), changed the way I worked forever. After this successful book in 2012, I totally changed my methodology. From that point forward, I focused only on my self-published books. I dropped doing assignments, and simply worked on personal projects and artworks. I never plan a change. Things just happen. I think recognizing when something revolutionary is going on in your creative life is the key. One needs to realize when a turning point is right before your eyes. It’s just like photography itself. Fleeting. Carpe diem. Miss it, and you’ve missed it forever.”