Mijn foto’s zijn geen troostkunst

Ik fotografeerde deze week in Rotterdam en had daarna behoefte om foto’s te bekijken van een wereld die niet bestaat. Bij nadere beschouwing misschien niet zo vreemd, als je ziet wát voor foto’s ik maakte in Rotterdam. Hieronder vind je het contrast.

Ik word enthousiast van druilerige gebieden, rafelranden, stukjes stad waar het idee op de tekentafel allang is gesneuveld. Soms pak ik Google Streetview erbij en ga ik op zoek naar dat soort plekken. Als ik iets vind naar mijn gading, ga ik erheen.

Dat was deze het week het geval. Ik maakte een trits aan foto’s, waaronder deze twee:

Erg vrolijk is het niet, nee. Kennelijk ben ik -vooralsnog- niet voorbestemd voor fotografie die een beetje lekker boven de bank hangt. Het is niet anders.

Maar zelfs ik heb soms behoefte aan beelden waarvan je gaat dromen. Zoals deze:

Nicole Wu is een grafisch designer en verzint vakantielocaties die ze vervolgens in elkaar designt. Alles in haar beelden is hypergestileerd.

Overeenkomsten zoeken

Deze locaties liggen mijlenver verwijderd van mijn onderwerp. Het zijn tekentafelideeën die nooit tot uitvoer komen, en dus niet vindbaar zijn in Google Streetview. Hier kan niets misgaan, in tegenstelling tot de locaties die ik uitzoek. Daar gaat juist van alles mis.

Derhalve kan ik de beelden van Wu niet echt gebruiken als inspiratie. Of toch wel? Ook Wu houdt van ruime beelden met een logische compositorische opbouw en prettige kijklijnen. Ondanks de andere invulling, is dat dus iets dat ik in haar beelden kan ontdekken en opslaan in mijn visuele handboek voor toekomstige foto’s.

Wat ik hiermee wil zeggen: probeer zelf ook eens te kijken naar beelden met een thematiek die anders is dan de jouwe. En zoek naar overeenkomsten. Train je oog. Dat kan zelfs al met het kijken naar een advertentiefoto.

Trouwens, ik heb ook een designer gevonden die werelden verzint die qua sfeer lijken op wat ik wil bereiken in mijn foto’s. Daar schreef ik eerder al over.