Een film van 14 minuten met als inhoud: een slideshow met foto’s waarbij de fotograaf de achtergrond toelicht. Saai, zou ik zeggen. Maar ik zat met bonsend hart te kijken en werd zó een andere wereld ingezogen, totaal onverwacht. De film – die eigenlijk nauwelijks een film te noemen is – won een Short Film Award op het Sundance Festival.
Chris Killip
Waar hebben we het hier over? Over fotograaf Chris Killip (waar ik in alle eerlijkheid nog nooit van had gehoord) en zijn bespreking van zijn project Skinningrove. Killip is zo iemand die zich heel langzaam in een volstrekt gesloten gemeenschap weet te wurmen. Gewoon, omdat hij blijft terugkomen, zich niet opdringt en net zolang wacht totdat zijn omgeving hem als één van hen gaat beschouwen.
Met een plaatcamera liep Chris Killip begin jaren ’80 rond in het voormalig mijnwerkersdorpje Skinningrove. Maandenlang zwierf hij door de regio, wonend in een caravan. Hij maakte talloze foto’s, die je o.a. terugvindt in dit boek.
Liever meteen het filmpje zien? Scroll dan direct door naar beneden. Mocht je nog niet overtuigd zijn, hier enkele van zijn beelden:
Deze foto’s léven wat mij betreft. Het zijn zwartwit foto’s die zoveel diepte laten zien dat het voelt alsof ik zo die grauwe, grijze wereld in stap.
“Looking back now the photos that stick out to Killip are the ones he shot while anxious, while nervous, something in his approach when on edge is evident in the work.”
De film
Maak een kwartiertje vrij voor onderstaande film. Echt.
Killip gelooft trouwens niet zo in de noodzaak om ergens talent voor te hebben:
“I’m not a big believer in talent, but I’m a big believer in determination. “Don’t worry about talent. Find something you really care about.”
~Via Huckmag
En terecht. Doorzettingsvermogen en de wil om iets écht te onderzoeken en te begrijpen; dáár gaat het om als je een verhaal wilt vertellen met je foto’s. Daarmee is Killip acuut één van mijn grote voorbeelden geworden.