Aleksey Kondratyev: ijsvissen bij -40 graden

Stel je wil graag vissen maar je habitat beperkt zich tot een ijsvlakte waar het zo’n minus 40 graden is. Dan kun je natuurlijk gewoon binnen blijven. Óf je zetelt je in een grote, semi-doorzichtige plastic zak en gaat de strijd der elementen aan. Aleksey Kondratyev fotografeerde deze eigenaardige gewoonte van Kazachstaanse ijsvissers. 

Aan elkaar genaaid plastic

De bevroren Ishim rivier in Kazachstan bevat vis, veel vis. Maar er is moeilijk bij te komen door een dikke ijslaag en een koude die dwars door je kleding jaagt. Althans, dat denk ik, want een voorstelling kan ik me niet maken bij -40 graden. Voor de Kazachstaanse vissers is het business as usual. Zij maken een provisorisch tentje van bijeenverzameld plastic dat ze soms zelfs aan elkaar naaien. Daar gaan ze dan in zitten en doen wat alle vissers ter wereld doen; met eindeloos geduld wachten tot een visje zich tegoed doet aan hun lokaas.

Lijkzakken

Fotograaf Aleksey Kondratyev werd gegrepen door de esthetiek van dit fenomeen. Het zijn beelden die je nooit ergens eerder zag, het lijkt nergens op. Alhoewel, het doet me wel aan iets denken. De lijdzame vormen van gebogen mannenlijven in combinatie met het licht doorschijnende plastic hebben wel iets weg van lijkzakken. Een beetje morbide associatie wellicht.

 

“I chose to focus on the materials and their surfaces as signifiers of underlying global influence and the improvisation that occurs from economic necessity.

Kazakhstan was once a nomadic country, and vestiges of that way of life still exist despite the country’s embracement of modernity. These ice fishers improvise and adapt to their environment in ingenious ways, just as their forebears did.”

~ Aleksey Kondratyev via LensCulture

 

Introspectie in een zak

Het is een nogal introspectieve aangelegenheid: de hele dag een beetje met jezelf in zo’n zak zitten. Daar ga je vanzelf wel diep van nadenken. Immers, er valt weinig te zien: het feit dat wij de mannen amper kunnen ontwaren, geeft aan dat zíj ook nauwelijks iets van de buitenwereld zien. Veel valt er ook niet te zien – het is één grote witte leegte. Dit soort activiteiten vinden steeds meer aftrek in de Westerse samenleving: stilte retraites, zweethutten, etc. zijn er allemaal op gericht om gewoon eens even met jezelf te zijn. Zónder de focus op de blik van de ander te hebben gericht.

We lopen achter de feiten aan. De Kazachstaanse ijsvissers weten allang hoe dat moet.