Elf bouwvakkers doen zich tegoed aan hun lunch op 250 meter hoogte. Velen van hen zullen later te pletter vallen tijdens werkzaamheden. Maar hier zitten ze losjes op het geraamte van een nieuwe wolkenkrabber. De
Ik heb 5 minuten onafgebroken naar dit beeld gestaard en nog steeds snap ik het niet. De aanvankelijk driedimensionale situatie (man springt over water) is door Cartier-Bresson vertaald naar een tweedimensionaal beeld, so far so
Stockfoto’s zijn normaliter papiervulling, bedoeld om de tekst nog eens te benadrukken. Maar iemand zocht wat dieper in de online stockfoto-archieven en vond bizarre plaatjes die je wenkbrauwen een centimeter of drie doen stijgen: foto’s van
Af en toe struin ik Youtube af, vol ongeloof over het gebrek aan goede fotografiekanalen terwijl fotografie immens populair is. Nergens vind ik een inhoudelijk en visueel sterk kanaal – enkel commerciële rommel. Tot deze
Dit is weer een treffend voorbeeld van ‘een foto liegt de waarheid’. En wat voor één. Wat blijkt: de meeste wildlife foto’s zijn helemaal niet gemaakt in het wild. Sterker nog, ze zijn gewoon in scène gezet,
Het is een bizarre tegenstelling: volledige keuzevrijheid in wat je wilt eten, maar daarna ga je wel dood. Wat kies je dan? Heb je uberhaupt wel trek, wetende dat die maaltijd niet eens meer zal
Je zal maar een eigen fotograaf hebben. Eentje die iedere dag ruim 2000 foto’s van jou en je beslommeringen maakt. Pete Souza was meestal waar Obama ook was. Hij legde de cruciale momenten vast, maar
Je chihuahua in een roze jasje steken is natuurlijk bespottelijk maar een eekhoorn met 30 outfits (voor iedere gelegenheid één) overtreft alles. Tommy Tucker leefde een glamoureus leven in de jaren ’40 van de vorige
Begin december koos Time Magazine Donald Trump als meest invloedrijke persoon van 2016. En dan mag je op de cover staan. Alleen over die cover wordt sindsdien wild gespeculeerd. Heeft Time Trump per ongeluk zo
Over Trump is al meer dan genoeg gezegd en geschreven dus daar zal ik je niet mee vermoeien. Wat wél leuk is, is om te zien hoe drie fotografen hem ooit hebben gefotografeerd. En waarom ze
Sinds kort volg ik de Twitter-account @cursedimages. Een onbekend persoon plaatst daar dagelijks een cursed image op. Waarom hij/zij dat doet, en hoe de selectie tot stand komt, is volstrekt onduidelijk. Maar de griezelfactor is aanwezig en
The Guardian heeft een briljante rubriek genaamd That’s me in the picture. Wat je krijgt voorgeschoteld is een (voor veel mensen) bekende foto plus het verhaal van iemand uit diezelfde foto. Dat resulteert vaak in een interessante perspectiefverschuiving.
Iconische foto’s markeren een gebeurtenis van historische omvang. Ze geven het verleden vorm en verpakken het als hapklare brok: een foto. Maar hoezeer is die foto wat het lijkt? Hoe makkelijk valt de scène na te bouwen
Een foto zegt meer dan 1000 woorden. Maar we zijn verslááfd aan woorden. We gunnen het beeld enkele seconden en buigen dan direct voorover naar het bordje. Je hebt zojuist een kaartje betaald, dus laat ze
Soms grijpt een foto je, iedere keer dat je ernaar kijkt roept het een emotie op. Dat kan zijn omdat het beeld een beroep doet op je empathie of goedkoper gezegd: je sensatiezucht. Een aangespoeld kinderlijkje. Een opengeklapte
Een groep New Yorkers kletst op de kade van de Hudson. Ze kijken naar elkaar, en niet naar de groeiende rookwolk van puin en vuur en stof achter hen aan de overkant, waar mensen op
Fotografencollectief Magnum heeft een leuk marketingstuntje bedacht en heeft 50 van haar fotografen gevraagd naar hun image that changed everything. Nogal pompeus, maar vooruit. Het is de bijgesloten motivatie van de fotograaf die het interessant maakt. Ik kan me niet
Robert Capa was een oorlogsfotograaf die één was met de soldaten. Hij lag naast ze in de loopgraven – met zijn camera. Zijn uitspraak “if your photo is not good enough, you’re not close enough” wordt
Het zou een beeldig familieportret zijn. Een piekfijn echtpaar wandelt in de zon. Met twee kinderen – nee apen – op hun arm. Aangekleed en wel. Straatfotografen worden gedreven door de wetenschap dat op ieder moment in de
De sneeuw is net gevallen, de takken zijn nog bedekt. Een vader maakt een foto van zijn dochter, ze staat wat verloren in de sneeuw. Ertussendoor rent een meisje doelgericht met een sneeuwbal in haar
Dit tafereel is niet vastgelegd in Nederland. En waarschijnlijk ook niet in Europa. Dat zie je en voel je meteen. Licht oordelend misschien. Want wat een houtje-touwtje tafereel. Die vrouw, half wegsuffend in dikke kleden
Je wordt direct het beeld ingetrokken door de daklijst bovenin. Maar ook omdat de lijnen van het gebouw én het blokje beton rechtsonder je oog naar het midden van de foto leiden – het verdwijnpunt, ver in
2 mei 1947, New York. Evelyn McHale keert terug van een bezoek aan Barry, haar verloofde in Easton. Hij vierde zijn 24e verjaardag. Achteraf zou hij tegen een journalist hebben gemeld “toen ik haar gedag