Op 6 december overleed Martin Parr. Hij fotografeerde de Britse middenklasse op onderkoelde wijze. Het waren alledaagse taferelen, gewoontjes en soms zelf ordinair voor de fotografiewereld destijds. Hij liep voorop en wrikte zo een hele
Ik ben in een konijnenhol getuimeld; daarin circuleren foto’s waarop per ongeluk een tijdreiziger is vastgelegd. Kan natuurlijk niks van waar zijn, maar tóch wringt er iets zodra ik naar het beeld kijk. Wat als
Er waait een stickertrend in kunstenaarsland. Een fotoboek maken kost een klein fortuin, dus gaan fotografen op zoek naar manieren om de kosten te dekken. Of misschien zelfs wat over te houden. En daar komt
Jaren geleden had ik een zeer sterke mening over “in opdracht werken”. Het zou mijn vrije fotografenblik bezoedelen. Ik zou er minder eigen werk door maken. En ik zou niet om kunnen gaan met de
Vraag mij waar het zuiden ligt, en ik kijk je appelig aan. Het gevolg: ik verdwaal makkelijk en stap ik pardoes in een bus die de verkeerde kant op gaat. Zonder GoogleMaps kom ik nergens.
Paris Photo is een megalomane fotografiebeurs voor mensen met een grote portemonnee. Een soort TEFAF voor de fotografie. Dit jaar was ik er niet bij, maar gelukkig kun je de boel ook online bekijken. Hierbij een korte aanblik
Deze foto stond bij een restaurant op Tripadvisor. In eerste instantie niks geks aan. Totdat ik je vertel dat je het gerecht niet kunt eten (iets met scheerschuim) en het restaurant een schuur in iemands
Er is één ding dat ik steevast mis als ik in het buitenland ben: een koekje bij de koffie. Wáár is mijn koekje gebleven?! denk ik dan. Het is een Nederlands gebruik waar ik niet zonder
Gisteren was ik in de Kunsthal. Daar trof ik een expositie met de naam “Cute”. De poederroze zalen stonden vol met knuffelbeesten en afbeeldingen van poezen. Leuk voor de Instagrammende medemens. Maar wie een laagje
Ik ben dol op schijnbaar zinloze projecten. Zoals deze: Yufeng Zhao verzamelde alle woorden uit Google Street View in New York. Vervolgens maakte hij er een zoekmachine van. Zodat je kunt onderzoeken waar het woord
Ik vind het leuk om niet in een kant-en-klaar hokje te passen. Het liefst maak ik mijn eigen hokje, met een gek hoekje, knalgele randen en geheime tunnel naar buiten. Dit jaar is dat best
Bijna alles wat ik bedenk, pakt in het echt volstrekt anders uit. Want zodra ik iets in de wereld zet, gaat het een eigen leven leiden, los van mezelf. Dat is leuk en stom tegelijk.
Full disclosure: ik heb al maanden geen sirenepaal meer gefotografeerd. Sowieso heb ik mijn “grote” camera (zo noem ik ‘m) lang niet gebruikt. Mijn “kleine” camera wel, want sinds begin dit jaar maak ik daarmee
Ik ben gek op details. Dat is een zegen en een vloek. Een zegen omdat ik blij word van dingen die met aandacht en moeite zijn gemaakt. En een vloek omdat ik slordigheden in menukaarten,
De meeste dingen zie je niet als je er middenin zit. Zoals een goudvis het water rondom niet opmerkt, zo zien wij niet in wat voor 13-in-een-dozijn interieurs wij leven. Dat realiseerde ik me toen
Ik woon vlakbij een Haags strand waar ik zeker wekelijks ben. Jaren terug had ik mijn telefoon niet bij me, en sindsdien is het een regel: zonder telefoon naar het strand. Het geeft mij een
Dit is artikel nummer 781 voor dit blog. Geen mooi rond getal, maar ik heb toch zin om eens terug te blikken: wat ik heb geleerd? En wat heb ik níet geleerd, maar had ik
Ik heb nog nooit een gedachte gehad over speeltuinen in Japan (nooit geweest), maar dankzij Fujio Kito is dat veranderd. Nou maakt het wat mij betreft niet uit dat die speeltuinen in Japan staan, het
Het is vaste prik zodra ik een workshop geef: deelnemers geven het selectieproces graag uit handen. Ik krijg dan een setje foto’s te zien, met daarbij een “kies jij maar”. Dat doe ik nooit. Want
In de ideale wereld heb ik altijd een voorraad artikelen. Voor de keren dat het op zondagochtend even niet wil. Of ik gewoon geen zin heb om te schrijven. Maar na 10 jaar bloggen concludeer
Ieder jaar koop ik exact dezelfde planten voor ons dakterras: geranium, petunia en de mandeville. Ze bloeien de hele zomer en doen niet moeilijk als ik vergeet extra voeding te geven. Kortom, wij begrijpen elkaar.
Sommige makers hebben een rechtstreeks deurtje naar mijn creatieve brein. Christoph Niemann is zo iemand. Hij maakte onlangs een beeldessay over hoe hij AI gebruikt in zijn kunst. En waarom hij dat wel of soms
Onlangs ontving ik een afwijzing voor een subsidie in mijn inbox. Dat was niet de eerste. Ik probeer de subsidiewereld te doorgronden, maar zo te zien lukt dat nog niet erg. Of wel, en pas
Ik was onlangs in Noord-Italië. Daar fietste ik een end in de rondte samen met de redacteur van dit blog. We zagen risottovelden, aten focaccia als lunch en zeiden een paar honderd keer molto bene.
Als fotograaf heb je spullen nodig, maar welke? Ik kon er vroeger uren zoet mee zijn. Inmiddels denk ik nooit meer aan mijn apparatuur, ik vergeet zelfs de naam van mijn huidige camera (die klinkt
Ooit fotografeerde ik enkel met deze Fujifilm X100T. We waren onafscheidelijk. Maar zoals dat gaat, nam een andere camera die rol over en verdween deze camera zo’n 8 jaar in de la. Tot twee maanden
Onlangs kreeg ik een tasje vol met tekeningen van vroeger van mijn ouders. Mijn vader had destijds een datum op iedere tekening geschreven. Handig, want zo kon ik opzoeken of ik een beetje behoorlijk tekende
Ik heb een hekel aan bouwmarkten, misschien omdat ik niet ben opgegroeid in een klusgraag gezin. De bouwmarkt is dan ook een groot raadsel voor mij. Maar één hoekje vind ik wel leuk: het schap
Soms is er blogtechnisch geen land met mij te bezeilen. Vandaag is het weer raak: ik vertoon al 3 uur lang blogvermijdend gedrag. Daardoor kost dit blog me zowat mijn hele zondag, in plaats van
Nieuws consumeer ik met mate. Ik raak er zelden door geïnspireerd, eerder gedeprimeerd. En dus let ik op mijn mediadieet. Filmpjes waardoor ik zin krijg om iets te maken, iets te doen. Of waar ik