Deze ochtend ging op aan een idioot probleem met dit blog. Ik beet me erin vast en ineens was het twee uur later. Ondertussen was ik nog geen steek verder. Mijn humeur bevond zich inmiddels ver beneden het vriespunt. Stom, want ik heb gewoon een recept klaar liggen voor dit soort situaties.
Het probleem
De foto’s op dit blog waren ineens klikbaar. Klikte je erop, dan kwam je op een andere pagina met enkel die foto. Je moet dan op de ‘terugknop’ klikken als je terug naar het artikel wil. Irritant, als je aan het lezen bent. Dus probeerde ik het op te lossen. Ik googlede, ploos fora uit en gebruikte steeds creatievere (lees: wanhopige) zoektermen. Bij de laatste poging voegde ik zelfs een aantal uitroeptekens toe.
Hielp niks natuurlijk.
Uiteindelijk kwam ik op een kortetermijnoplossing die het probleem nu verhelpt, maar me wel extra tijd kost. Ik laat het maar even zo, en eigenlijk had ik dat na een half uur al moeten doen. Omgaan met dit soort situaties en dus weten wanneer je moet stoppen, is een kunst. Hoe doe je dat eigenlijk?
Een recept om te stoppen
Van mijn vriend keek ik een methodiek af die prima werkt wanneer je iets moet doen of oplossen zonder duidelijke eindtijd. Denk aan dit soort opdrachten:
- Kerstcadeaus kopen
- Je zorgverzekering uitzoeken
- Kleding voor jezelf kopen
Het risico van deze taken is dat je kunt blijven optimaliseren. Nog even wat meer research doen, tóch nog even naar die andere kledingwinkel.
Wat je nodig hebt is een heldere afbakening, meestal qua tijd. Je bepaalt vooraf hoeveel tijd je gaat besteden aan Taak X. Daarnaast bedenk je een Plan B, want die moet klaar liggen als het binnen jouw deadline niet is gelukt.
In het geval van de zorgverzekering kan je Plan B zijn: na een uur research kiezen voor die optie die op dat moment het beste is.
In het geval van mijn eigen probleem vanochtend had ik een prima Plan B gehad. Dat was dan het dealen met klikbare plaatjes geweest. In the grand scheme of things gaat er dan namelijk alsnog niet veel mis. De meeste lezers hadden het waarschijnlijk toch niet opgemerkt.
Ok, en wat heeft dat met fotografie te maken?
Alles heeft altijd weer met fotografie te maken. In ieder geval wel op dit blog.
Iedere fotograaf heeft namelijk zijn eigen valkuil.
Sommigen doen wekenlang online research naar de ‘beste’ camera. Zonde, je had in die tijd flink wat kunnen fotograferen. Benodigd: afgebakende tijd om de research te doen. Na de deadline koop je de beste keus tot dan toe.
Anderen maken zoveel foto’s dat het editen een hels karwei wordt. Benodigd: een afgebakend aantal foto’s dat je per keer mag maken.
En wat ik zelf vaak heb: ik ga fotograferen maar merk al na 10 minuten dat het niks wordt. Benodigd: een afbakening op mijn minimale fotografeertijd / het aantal foto’s dat ik moet maken. Of voor de echte die hard: dwaal eens vier uur ergens rond.
Kortom, ga eens bij jezelf na: waarop zou jij eigenlijk jezelf moeten afbakenen?
Dan maar vieren wat kapot is
Dingen die niet lukken, weerstand, chagrijn, het kan allemaal ook juist helpen om nieuwe dingen te ontdekken.
Zonder dat gedoe vanochtend, had ik dit artikel bijvoorbeeld niet geschreven. Zo bekeken ben ik dus een beetje aan het vieren wat kapot is, iets dat Bas van Wieringen ook heel goed kan. En met deze positieve twist weet ik mijn humeur ook weer op te vijzelen.
Dus: veel plezier met onderstaande afbeelding die dus niet klikbaar is. Fijn he.
Niet dat jij als lezer het verschil merkt, maar ik ben er blij mee.
Aju!
P.S. Ik had geen zin en tijd meer om foto’s uit mijn archief bij dit artikel te zoeken. Dus het is dit half begraven bankje geworden – het eerste wat ik tegenkwam. Staat vast symbool voor iets.