Het eerste fotoboek dat ik ooit kocht, was van Gregory Crewdson. Daarin vallen mij telkens andere details op – ook nu nog. Enerzijds zegt dat iets over de kunde van de fotograaf (er is ontzettend veel te zien in één beeld) anderzijds zegt het iets over mij: wat ik zie weerspiegelt wat mij op dat moment bezighoudt.
Inktvlekken
Ik blader nog steeds af en toe in zijn boek Twilight. De foto’s van Crewdson fungeren voor mij als Rorsach inktvlekken die vroeger door psychiaters werden gebruikt om te achterhalen wat er omging in een patiënt. Niet bepaald wetenschappelijk dichtgetimmerd, maar als je daar even je ogen voor sluit, geeft het tóch een interessant inkijkje in iemands zieleroerselen.
Enfin, ik vind de beelden van Crewdson vooral aangenaam. Ik houd van vervreemding, eenzaamheid, iets dat schuurt. Ik houd van foto’s die mij vragen stellen. En dat doen ze:
These pictures are a meditation on brokenness, a search, a longing, and a yearning for meaning and transcendence. The figures are surrounded by vast decaying industrial landscapes and the impinging nature―and there’s a certain underlying suggestion of anxiety.
But I hope in the end the theme of nature persisting, and of figures seeking out light, offers hope for renewal, even redemption.
~ Gregory Crewdson via Gagosian
De beste manier om zijn foto’s te ervaren, is om ze in het echt aan de muur te zien hangen. Dan zie je ze namelijk in het formaat waarvoor ze zijn bedoeld. Maar ze hangen nu niet in Nederland. Next best thing: onderstaand filmpje waarin je op aangenaam trage wijze wordt meegenomen in zijn laatste project An Eclipse of Moths:
Meer zien van Crewdson? Eerder schreef ik al eens over zijn project Cathedral of Pines.