En voor je het weet ben je 400 blogposts verder. Dat krijg je ervan, als je vasthoudt aan een zelf verzonnen regel. Die regel was: schrijf twee artikelen per week over fotografie en publiceer ze online. In het slechtste geval weet ik over een paar jaar veel meer over fotografie, in het beste geval gebeuren er dingen die ik toen nog niet kon voorspellen. Ik had gelijk en profiteerde van allebei.
Gewoon beginnen
Dit blog is het schoolvoorbeeld van ‘gewoon beginnen’. Als je niet begint, gebeurt er niks. Je kunt boeken lezen tot je een ons weegt (dat doe ik dan ook graag), maar uiteindelijk komen alle zelfhulptips hierop neer:
BEGIN
Omdat ik vier jaar geleden de domeinnaam Kronkeling.com kocht (voor 8 euro) en mezelf verplichtte 2 keer per week een artikel te schrijven, heeft dat van alles teweeg gebracht. Een kleine greep:
- 15 fotoclubs bezocht voor lezingen
- 2 Kronkeling Labs gegeven
- Een natteplaatfoto van mezelf laten maken
- Bekend met het werk van ruim 160 fotografen
- 4 Noordereilandseries gemaakt dit blog was voor mij een stok achter de deur)
- +100 vrolijke mails en tips van lezers
Dat had ik nooit bedacht in 2015. En daarom heb ik dus ook zo’n hekel aan de (typische sollicitatie-)vraag: waar wil je staan over 5 jaar?
Wat een nonsens.
Er zijn -denk ik- weinig mensen die dat correct kunnen voorspellen. En die het wel kunnen hebben ofwel een voorspelbaar leven, of zijn megadoelgericht. Ik niet. Ik leef bij de gratie van subdoelen. En goed kijken waar zich kansen voordoen, en die dan pakken. Al die losse keuzes en probeersels geven mij een steeds helderder beeld van wat ik leuk vind en wat ik goed kan. Die twee gecombineerd – dat is het ideaal.
Een voorbeeld
Die Kronkeling Labs (een fotografieworkshop die je anders leert kijken), die ging ik geven omdat ik mailtjes van lezers kreeg met de vraag of ik ook workshops geef. En toen dacht ik:
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”
~ Pippi Langkous
En dus startte ik dit jaar met Kronkeling Labs. Twee keer een kleine groep fotografen die op hun beurt ook mij weer inspireerden.
Want zo werkt het ook: doordat ik vertel over mijn eigen werk (ook tijdens lezingen) krijg ik steeds scherper voor ogen wat mijn visie is. En wat ik te vertellen heb met fotografie.
Door zijpaadjes te nemen en dingen gewoon te proberen, wordt de rode draad in wat ik doe steeds duidelijker.
En hoe groot is Kronkeling nou?
De meest gestelde vraag van mensen om mij heen: en hoeveel bezoekers heb je nou? Tsja. Niet zo heeeeeeel veel. Maar genoeg voor mij (zo’n 10.000 per maand). Kronkeling is dus een zogenaamd nicheblog.
Belangrijker vind ik het aantal nieuwsbriefabonnees. Dat zijn er nu bijna 1.800. En van die 1.800 mensen klikt wekelijks zo’n 70% op tenminste 1 link in de nieuwsbrief. Daar ben ik trots op. Het zijn dan misschien geen 30.000 mensen, maar wel 1.800 hele betrokken lezers (ook zo iemand worden? Je kunt je hier inschrijven).
En nu?
Ik heb iedere week nog voldoende inspiratie voor nieuwe artikelen, dus ook na deze 400ste, ga ik door. Zoals de longtime lezers vast wel hebben gemerkt, verandert over de tijd mijn focus.
Dit is een meanderend blog dat meedeint met mijn creativiteit en interesses. Soms heb ik totaal geen inspiratie, en soms barst ik ervan uit mijn voegen. Ik schrijf over beiden en blijf dat doen. Omdat het mijn denken scherpt, maar vooral ook mijn blik. En hopelijk die van jullie ook een beetje.
Ik ben dus benieuwd waar de volgende 400 artikelen toe gaan leiden. Ik blijf – kortom – lekker door meanderen.
Nieuwsgierig naar mijn terugblikken bij de overige honderdtallen op mijn blog? Hier vind je de 100ste, de 200ste en de 300ste. De 400ste heb je net zitten lezen.