Ik vind het leuk om niet in een kant-en-klaar hokje te passen. Het liefst maak ik mijn eigen hokje, met een gek hoekje, knalgele randen en geheime tunnel naar buiten. Dit jaar is dat best goed gelukt. Want ik bedacht een gevelkunstwerk. Iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan.
Eind 2024 ontving ik een klein, cryptisch mailtje:
“Beste Elvira, voor een kunstwerk aan de gevel van de nieuwbouw Mijnkintbuurt in de Tarwewijk ben ik in opdracht van Woonstad Rotterdam op zoek naar kunstenaars die hiervoor een idee ontwerp willen maken. Heb je hiervoor interesse?”
Jazeker heb ik dat!
Het mailtje ontving ik omdat ik ben aangesloten bij CBK, een platform voor Rotterdamse kunstenaars. En in mijn profiel schrijf ik over mijn focus op onze alledaagse leefomgeving.
Lang verhaal kort: 12 kunstenaars stuurden een idee in. Twee ontwerpen werden uitgekozen, waaronder dus die van mij.
Van toeschouwer naar speler(tje)
Normaliter sta ik aan de zijlijn: in mijn fotoprojecten registreer ik wat er gebeurt om ons heen: hoe houdbaar zijn de keuzes die lang geleden door anderen zijn gemaakt?
Met de opdracht voor een gevelkunstwerk stap ik ineens het speelveld op: nu mag ik zélf bedenken hoe een stukje gevel eruit komt te zien. Een gevel waar mensen decennialang langs lopen of zien vanuit hun woonkamer.
Best spannend. Want die zijlijn is een stuk veiliger.
Ter voorbereiding deed ik onderzoek naar de historie van de wijk:
Na een hoop geschets, gekras en gedoe wist ik dat het een zin moest zijn. Een zin waarin de historie, de bewoners én een oproep tot opmerkzaamheid terugkomen:
Mijn zin werd uitgekozen voor op de ene gevel. De andere gevel werd gevuld met een visualisatie van tarwe, ontworpen door Maarten Janssen.
Vervolgens mocht ik me buigen over de kleur van de baksteen, het metselverband, en het wel of niet uitsteken van de bakstenen. Om de verschillende varianten te bekijken, werd er een proefmuurtje gebouwd:
En daarna kwamen er wat proefletters op de uiteindelijke plek van de gevelkunst. Zo konden we vanaf straatniveau kijken of het voldoende zichtbaar is:
Daarna volgende een lange periode van bouwen, steigers en slecht zicht. Tot afgelopen week, toen zag ik de tekst voor het eerst vanaf straatniveau, de steigers waren eindelijk weg.
En dat was (heel) gaaf om te zien:
Begin volgend jaar nemen de bewoners hun intrek, dan gaat de wijk echt leven. Een mooi moment om mijn zin over te dragen aan de wijk. Over de precieze vorm ben ik nu aan het nadenken.
Nog even terug naar die hokjes waar ik dit blog mee begon. Leuke zondagmiddag vraag: zit jij een beetje lekker in je hokje, of moet er misschien wat aan vertimmerd worden?