Laatst vond ik een stapel cassettebandjes terug. Op één daarvan sta ik zelf: ik heb ooit met een Sony recorder een verhaaltje opgenomen. Het probleem: waar vind ik een cassetterecorder om het af te kunnen spelen? Nick Gentry heeft de hoop opgegeven en maakt kunst van VHS-banden, floppies en jawel, cassettebandjes dus.
Bij de meeste MKB-bedrijven staat er in de kast onder de trap nog een doos met floppies. Ze staan niemand in de weg, vallen niemand op. Kunstenaar Nick Gentry is blij met dit soort vondsten. Mensen geven hem floppies en andere in onbruik geraakte apparatuur. Dat is het startpunt voor een schilderij:
Gentry noemt zijn werk sociale kunst, enerzijds omdat het canvas bestaat uit giften, maar ook omdat er in die giften weer mensen zitten. Zoals mijn stem op dat cassettebandje.
Ook met film is dat het geval, al kun je daar – als je goed kijkt – ook daadwerkelijk zien wie er allemaal in het kunstwerk zijn verwerkt:
En dan dus de VHS-banden. Die logge dingen die ineens een volstrekt andere rol krijgen toegewezen:
Terug naar mijn cassettebandje. Want hoe leuk ik de kunst van Gentry ook vind, ik hecht toch meer waarde aan mijn eigen stem als 8-jarige. Ik zoek dus nog even verder naar een recorder. En lukt dat niet, dan kan ik altijd nog dit gaan maken:
Hoe alles ook iets anders kan zijn
Wat Gentry doet, is (voorheen) alledaagse voorwerpen ontdoen van hun oorspronkelijke functie. Daarvoor moet je lang en goed kijken naar de vorm van iets. En je dan bedenken hoe die vorm ook kan bijdragen aan iets anders, zoals een portret. Iemand die dat ook supergoed kan, is Christoph Niemann. Hij doet het werkelijk met alles.