Afgelopen week bezocht ik Fotofestival Naarden. Dat lieflijke vestingstadje wordt gedurende een maand omgetoverd tot een fotografisch walhalla. Het leverde (voor mij) de ontdekking op van drie interessante fotografen. En voor één foto bleef ik heel lang
Nou, ik ben overstag. Ik heb een paar weken terug een Instagram-account aangemaakt. Tegen niemand gezegd natuurlijk, eerst maar eens kijken of ik er enig nut in zag. En dat zie ik. Hieronder som ik
Misschien graasde er honderdduizend jaar geleden wel een dinosaurus precies op de plek waar jij nu zit. Of kwam daar 80 jaar geleden iemand om het leven door een onfortuinlijke val. En wat zou er
Ik heb weer wat lees- en kijkvoer verzameld dat het niet heeft gehaald tot een artikel. Maar wat toch de moeite waard is om te delen. Hierbij een jaarverslag van het Fotomuseum, een fascinerende reclame
De titel van dit 60 pagina’s tellende e-book zou net zo goed van een reclamefolder voor schoenen kunnen zijn: wear good shoes. Maar het gaat over fotografie. En over dat je verdomde veel moet lopen
Ik ben nét terug uit Rome, waar ik een 5-daagse workshop volgde bij één van mijn grote helden: straatfotograaf Alex Webb. Die dagen zaten berstensvol fotograferen, filosoferen, editen, frustratie en inspiratie. Alles dwars door elkaar
Mijn ideeënboekje stond inmiddels weer veel voller dan waar ik allemaal over kan schrijven. Daarom hier het restant dat het niet heeft gehaald tot een artikel, maar wél leuk genoeg is om even te bekijken
Het Nederlands Fotomuseum is mijn lievelingsmuseum. Omdat zij snappen hoe je een verhaal vertelt. Je vindt daar nooit zomaar wat foto’s aan de muur, noch vind je er bordjes met wazige teksten. Ook de huidige
Eigenlijk wil ik veel meer schrijven en delen, maar als ik meer dan twee blogs per week schrijf, gaat dat ten koste van mijn fotografeertijd. Dus bedacht ik Kronkelkijkers: een vergaarbak van lees- doe- en
Een jaar lang zat illustrator Christoph Niemann iedere zondag achter zijn tekentafel met een vel papier en een alledaags object. Dat object moest – letterlijk – onderdeel worden van een tekening. Maar wel met een volstrekt andere
Dit jaar begin ik aan mijn vierde fotoserie van het Noordereiland in Rotterdam. Ik heb al eindeloos veel rondjes gelopen op het eiland maar ik zie steeds meer, dus ik ga ermee verder. Althans… deze
Welk online voedsel geef jij je hersenen? Hoeveel tijd zit je op je telefoon kattenfilmpjes te kijken, je te verdiepen in vakantiefoto’s van mensen die je allang niet meer spreekt? Ruil die tijd eens in
Sinds kort volg ik de Twitter-account @cursedimages. Een onbekend persoon plaatst daar dagelijks een cursed image op. Waarom hij/zij dat doet, en hoe de selectie tot stand komt, is volstrekt onduidelijk. Maar de griezelfactor is aanwezig en
Om Kronkeling te kunnen vullen met verhalen houd ik bijzonder veel sites en blogs in de gaten, iedere week. Ik kom een hoop moois tegen, maar lang niet alles haalt het tot het schrijven van
Je wordt inmiddels om de oren gesmeten met foto-exposities in de buitenlucht. Maar ver vóórdat fotografie als kunstvorm ‘hip’ was, bestond Rencontres d’Arles al. Sinds 1970 worden jaarlijks alle monumentale panden en kerken in een petiterig Frans
Deze zomer gingen 18 fotografen op pad om heel Rotterdam op ieder moment van de dag fragmentarisch vast te leggen. Waaronder ik, in Kralingen-Crooswijk. Mijn foto’s zijn nu definitief. En oja, er kan gestemd worden. Op
Er zijn weinig podia voor fotoreportages. Welke blad reserveert er nu 18 pagina’s voor de vele verschijningsvormen van partytenten? Welke krant laat in 8 pagina’s zien hoe een koeienfotograaf te werk gaat? Dat gemis werd
Ik ben gewend om áchter de camera te staan. Ik bepaal altijd hoe het hier en nu wordt vastgelegd en ben daar derhalve nooit onderdeel van. Maar nu even wel, voor De Kracht van Rotterdam.
Mijn wijk is bekend: voor fotografie-initiatief De Kracht van Rotterdam ga ik Kralingen-Crooswijk fotograferen in vier tijdslots. En daarom stond ik dus bij nacht en ontij tot mijn knieën in de Kralings Plas. Voor een foto
Het is tijd voor een tussentijdse update van mijn derde jaarlijkse Noordereilandserie getiteld Kant noch wal. Voor het eerst koos ik een abstract thema. Mijn eigen stijl is verhalend, dus dit was een ver-van-mijn-bed-show. Dacht
Onlangs stuurde ik dit portfolio in. Omdat ik mee wilde doen aan fotowedstrijd De Kracht van Rotterdam. Deze week hoorde ik dat ik – met 5 andere amateurfotografen – ben geselecteerd. Samen gaan we Rotterdam vastleggen,
Ik volg momenteel een fotocursus Stedelijk Landschap. In die cursus kreeg ik een envelop met daarin de tekst: fotografeer een naoorlogse nieuwbouwwijk. In Rotterdam is dat allerminst een uitdaging. Ik ging op zoek naar dé naoorlogse nieuwbouwwijk.
Anderhalf jaar geleden startte ik met Kronkeling, resulterend in nu 100 artikelen. Sinds een half jaar groeit het bezoekersaantal explosief, evenals het aantal nieuwsbrieflezers. Maar waarom begon ik er eigenlijk mee, en waar haal ik mijn
Als je het buitenland bezoekt ben je geneigd de mooie, bijzondere dingen te fotograferen. Maar vaak fotografeer je ‘het strikje’ dat om de stad heen zit, en niet de stad zelf. Hoe voorkom je dat
Op internet wemelt het van de goedbedoelde gratis fotografiewebinars. Over camera’s, technieken, over hoe je een zonsondergang fotografeert. Maar zelden gaat het om het verhaal áchter fotografie; het medium zelf, hoe het zich heeft ontwikkeld,
In 2013 bezocht ik een Deens dorpje met de sprookjesachtige naam Humblebaek. Ik maakte daar een foto die ik nog steeds als mijn signature piece beschouw. Onlangs was ik in de buurt en ging terug naar dezelfde plek.
Mijn fotoproject van 2015 is afgerond: een jaar lang heb ik wekelijks het leven op het Noordereiland vastgelegd. Ieder weekend wandelde ik doelloos over het eiland en fotografeerde ik wat mij opviel. De grenzen waren
Fotografie is het vastleggen van licht. Dat is dus altijd het eerste element wat je moet registreren. Waar staat de zon? Is het licht zacht of hard? Wanneer je fotografeert op straat moet jíj je aan
Soms grijpt een foto je, iedere keer dat je ernaar kijkt roept het een emotie op. Dat kan zijn omdat het beeld een beroep doet op je empathie of goedkoper gezegd: je sensatiezucht. Een aangespoeld kinderlijkje. Een opengeklapte
Straatfotografie heeft vele valkuilen. Over sommigen spring ik blasé, andere tuimel ik head-first in. Onlangs was ik in Londen met vrienden. Niet om te fotograferen, maar sinds ik de Fujifilm X100t heb, is mijn rechterhand bijna vergroeid met mijn