Straatfotografie heeft vele valkuilen. Over sommigen spring ik blasé, andere tuimel ik head-first in. Onlangs was ik in Londen met vrienden. Niet om te fotograferen, maar sinds ik de Fujifilm X100t heb, is mijn rechterhand bijna vergroeid met mijn
Op 10-12 juli was straatfotograaf Eric Kim in Amsterdam voor de 3-daagse Advanced Street Photography Workshop. 16 deelnemers, waaronder ik, werden zowel theoretisch als praktisch uitgedaagd om over onze eigen grenzen heen te gaan. En dat
Foto’s maak je al snel in overvloed. Maar foto’s afdrukken doet bijna niemand meer. Want 1688 vakantiefoto’s op papier kost een vermogen. En keuzes maken in die berg visuele diarree – daar heeft dus niemand meer zin in
Een kijkje behind the scenes van mijn wekelijkse wandeling voor de Noordereilandserie in zwart wit. Want de foto die ik kies, is er één van soms wel 40 pogingen. En eigenlijk leer je juist het meest van die
Geïnspireerd door de kleurige vlakverdeling van Jared Krause bekijk ik het Noordereiland ook eens met een wat abstractere blik. Dit keer dus niet gericht op de inhoud maar enkel op de vorm en de vormgeving.
Straatfotografie in Potosí; een mijnwerkerstad midden in de hoogvlaktes van Bolivia – ruim 4 kilometer boven zeeniveau. In de zeventiende eeuw was dit één van de rijkste steden van Zuid-Amerika dankzij de mijnwinning. Die voorspoed
Onlangs bezocht ik de Afrikaandermarkt in Rotterdam. Een plein tjokvol met voedselkramen, schreeuwende marktlui en langzaam voortschuifelende mensen. Ik richtte me op de persoontjes die daar tegen hun wil waren. Een kleine ode aan straatfotografie
De grootste hobbel in straatfotografie is het overkomen van de angst voor de reactie van de ander. Ik heb inmiddels wat gewoontes ontwikkeld waardoor ik de aandacht afleid. Fotograferen vanuit de heup is daar één
De sneeuw is net gevallen, de takken zijn nog bedekt. Een vader maakt een foto van zijn dochter, ze staat wat verloren in de sneeuw. Ertussendoor rent een meisje doelgericht met een sneeuwbal in haar
Dit tafereel is niet vastgelegd in Nederland. En waarschijnlijk ook niet in Europa. Dat zie je en voel je meteen. Licht oordelend misschien. Want wat een houtje-touwtje tafereel. Die vrouw, half wegsuffend in dikke kleden
Op straat in Parijs. De camera op heuphoogte. Je bevindt je vlak achter de man met de donkere jas, die bijna het halve beeld in beslag neemt. Je ogen trekken je naar de oplichtende bos
Je wordt direct het beeld ingetrokken door de daklijst bovenin. Maar ook omdat de lijnen van het gebouw én het blokje beton rechtsonder je oog naar het midden van de foto leiden – het verdwijnpunt, ver in