100 foto’s van een pingpongtafel
Er was eens een fotograaf die een vos langs een pingpongtafel zag lopen. Vier jaar lang wachtte hij op eenzelfde moment, nu met zijn camera paraat. Die vos, die kwam niet meer. Maar hij maakte
Er was eens een fotograaf die een vos langs een pingpongtafel zag lopen. Vier jaar lang wachtte hij op eenzelfde moment, nu met zijn camera paraat. Die vos, die kwam niet meer. Maar hij maakte
Zodra ik iemand zie in héle vreemde kleurcombinaties, geef ik ze graag het voordeel van de twijfel: die heeft vast een heel andere kleurperceptie dan ik denk ik dan. De kans dat dat waar is,
Voor het type projecten waar ik aan werk, is een statief best logisch: alle lijnen zijn kaarsrecht in mijn stedelijke landschappen. En toch weiger ik mijn camera op een statief te schroeven. Wel heb ik
Sommige wandelingen heb ik al honderden keren gemaakt. Zoals die naar de supermarkt. Of de wandeling vanuit huis naar het Westduinpark in Den Haag. Er zijn geen sporen van al dat gewandel, behalve dan in
Ha! Eén van mijn lievelingsfotografen krijgt binnenkort een tentoonstelling in Den Haag. Helaas leeft hij niet meer, maar zijn foto’s komen dus nu naar mij toe. Of nouja, zo voelt het een beetje. Ruim 100
Mijn onbezoldigde eindredacteur zegt soms dat ik mijn blogtips zelf ook wel eens mag opvolgen. Nou, dat zit bij dit artikel wel snor: ik ben ‘m as we speak al aan het uitvoeren. Mijn schop
Ik heb nog nooit nagedacht over het netje om de sinaasappels, tót deze week. Dat netje heeft namelijk niet zomaar een kleur, maar een kleur die ervoor zorgt dat de sinaasappels er aantrekkelijker uitzien. Wist
Ik word een beetje moedeloos van alle AI-ontwikkelingen. Het voelt alsof er een alleskunner naast me zit die telkens fluisterend vraagt ‘zal ik dit anders even voor je doen?’ Ik ontkom er niet aan, en
Sportfotografie is niet mijn ding. Maar sinds ik iemand heb ontdekt die sportfoto’s koppelt aan een – vaak klassiek – schilderij, ben ik om. Ineens heb ik aandacht voor de compositie, kleur en de thematiek
Het is viezig weer in Nederland. Dus voor wie niet elders is: tijd voor binnendingen. Zoals het maken van een back-up, of als je daar nóg ellendiger van wordt: bezoek dan twee leuke exposities. Hieronder
Ik jureer soms een fotowedstrijd, wat ik best lastig vind. Want met een ander jurylid heb je een andere uitslag. Zelf doe ik nooit mee aan wedstrijden, hieronder lees je waarom. En drie vragen die
Vroeger ging ik spaarzaam om met de 24 foto’s op mijn rolletje. Maar nu schiet ik een end raak met mijn Iphone, waardoor mijn archief uitpuilt van de screenshots en rijen vol bijna dezelfde groepsfoto’s.
Whoop whoop: mijn project 86 seconden leeft niet langer alleen op mijn harde schijf. Een kleine selectie is nu te bekijken bij Office for Metropolitan Information (OMI) in Rotterdam. Dus komt dat zien! Waar staat
Laatst stond ik een in louche nachtwinkel. Ik voerde daar een absurd gesprek over mijn pakketje. De PostNL app meldde het pakket present, de winkelmedewerker hield het na een minuut zoeken voor gezien: “hier ligt
Als Rotterdammert doet het best een beetje pijn: museum Boijmans van Beuningen is sinds 2019 dicht vanwege asbest, wateroverlast en brandgevaar. De asbest is inmiddels verwijderd, maar de benodigde renovatie is nog niet eens gestart.
Ik heb zelden last van FOMO, maar voor een natuurfenomeen dat in Nederland bijna nooit voorkomt, maak ik graag een uitzondering. Dus stond ik vrijdagnacht om 01:30 op het Zuiderstrand in Den Haag. Oké, een
Vanaf de maand mei is het zover: dan verruil ik de woonkamer voor het dakterras. En dus koop ik bakken vol balkonbloemen en zonminnende planten. Een goede daad voor mens en dier, dácht ik. Maar
Alle foto’s zijn een versimpeling van de werkelijkheid. Designer Christoph Niemann experimenteert met die versimpeling: tot waar begrijpt je publiek je nog, en wanneer ben je ze kwijt? Die vraag geldt evengoed voor fotografen. Abstract-o-meter
Op de laatste pagina van mijn notitieboekje staat in hoofdletters VOLG DEZE MENSEN. De buitenstaander leest er wellicht een neiging tot stalken in, maar het is gewoon een reminder aan mezelf. Want jaarlijks check ik
Het begon met een simpel idee voor dit artikel, namelijk schrijven over mislukte voedselfotografie. Maar wat er gebeurde: ik donderde in een rabbit hole waarin ik dertien Allerhandes uit 1987 integraal heb zitten doorbladeren. Soms
Als ik naar mijn oude fotoprojecten kijk, zie ik een ratjetoe aan kleurbewerkingen. Dat is – weet ik nu – de doodsteek voor eenheid in je werk. En dus ook de herkenbaarheid ervan. Daarom hier
De leukste exposities vinden plaats in mijn hoofd. Daar hangt mijn werk precies zoals ik het heb bedoeld: de beelden zijn perfect gekadreerd, de prints zijn diep van kleur en de papierkeuze past bij de
Bij borduren denk ik aan inspiratieloze bloempatronen en kleedjes die niemand wil. Maar wat Peter Frederiksen doet is LEUK! Zijn close-ups uit cartoons bevatten levenslessen die je zomaar een prijzig zelfhulpboek kunnen besparen. Ik word
Een vieze vlek op spoor 9 van Den Haag Centraal heeft een eigen Instagram-account. En kennelijk zijn er 2.774 mensen die dat interessant genoeg vinden om te volgen. Waaronder ikzelf. Soms hangt het leven aan
Ook met een hele saaie foto kun je vette dingen doen. Arjan de Nooy bewijst dat met zijn boek 99:1 waarin hij – jawel – 99 keer anders kijkt naar hetzelfde saaie beeld. En verdomd,
Onlangs dacht ik dat ik ook best zelf hummus kon maken. Niet veel later was mijn blender vastgelopen in een brei van kikkererwten, olie en gegrilde paprika. Sindsdien haal ik weer hummus op de markt.
Een droodle is een abstracte tekening die je pas begrijpt als je de ondertitel leest. Het gekke is: ik heb ook meteen spijt van het lezen van de verklaring, liever had ik het zelf bedacht.
Regelmatig vragen lezers van dit blog of ik nog cursussen geef. Wegens tijdgebrek stond dat een tijdje stil. Maar wie lang genoeg wacht, wordt beloond: hier is de Signatuurcursus! Ik start met twee groepen vanaf half maart. Maar
Het idee is simpel (zoals alle goede ideeën): vraag mensen om een foto te sturen van de bekleding op de stoel in hun lokale bus, tram of trein. Wat je dan krijgt is een potpourri
Vorig jaar maakte ik tijdens het snowboarden een harde klap achterover. Behalve een pijnlijk stuitje hield ik er gelukkig niks aan over. Maar nu – een jaar later – bleek de schrik toch verankerd in