Aleksey Kondratyev: ijsvissen bij -40 graden
Stel je wil graag vissen maar je habitat beperkt zich tot een ijsvlakte waar het zo’n minus 40 graden is. Dan kun je natuurlijk gewoon binnen blijven. Óf je zetelt je in een grote, semi-doorzichtige
Stel je wil graag vissen maar je habitat beperkt zich tot een ijsvlakte waar het zo’n minus 40 graden is. Dan kun je natuurlijk gewoon binnen blijven. Óf je zetelt je in een grote, semi-doorzichtige
Bij het maken van een foto neem je twee fundamentele beslissingen: waar je staat en wanneer je de foto maakt. Alle andere keuzes (welke camera en lens, in kleur of in zwart-wit fotograferen) zijn slechts
Parijs wentelt zich graag in haar eigen clichés. En juist daarom is het moeilijk om die stad nog een beetje origineel te fotograferen. Daar liep zélfs een fotograaf van naam en faam (Michael Wolf) tegen
Elke doordeweekse dag rijd ik tussen 7:55 en 8:15 van Rotterdam naar Dordrecht. Zo’n twee keer per week passeer ik dezelfde oldtimer. Want die valt op tussen de andere saaie, generieke bolides. Zodra ik die
Stel, je weet dat je niet lang meer hebt te leven. Wat zou je dan nog eenmaal willen zien? De Londense Fotograaf Hrair Sarkissian werd gegrepen door die vraag én het feit dat we daar
Jawel, mijn volgende Noordereilandserie is af. Deze keer keek ik door de ogen van minimensjes naar dat ineens zo grote Noordereiland. Ik kocht er 100 (van die mensjes), waarvan er 12 in de Maas zijn
Sommige fotografen excelleren in grote onbekendheid. Ik heb er weer eentje gevonden: Emil Gataullin. Deze Russische fotograaf maakt foto’s die eigenljk de visuele tegenhanger zijn van een eenregelig gedicht. Plattelandsleven van Emil Gataullin Emil Gataullin
Letterlijk je eigen foto schieten: dat doet Ria van Dijk jaarlijks op de Tilburgse kermis. In een schiettent. Schiet je raak, dan maakt de camera een foto van je. Dat schieten doet ze al sinds
Sommige series moeten zonder enige tekst en toelichting worden aanschouwd. Omdat jouw onbevangenheid noodzakelijk is voor het bekijken van de foto’s. En dat is het geval bij de serie Things are queer van Duane Michals.
Bij onverwacht nieuws zijn het meestal de amateurs die als eerste een foto maken om te delen op twitter. Vaak belanden deze foto’s ook in dagbladen en op officiële nieuwssites. Maar wat gebeurt er in
Meestal snap ik vrij weinig van conceptuele fotografie, maar wat Olivia Locher doet, snap ik wel én kan ik waarderen. Ze fotografeert namelijk bizarre wetten die nog steeds van kracht zijn in de USA (waar
De kuifmakaak hierboven maakte – waarschijnlijk onbedoeld – een aapselfie. Die foto ging viral, en daarmee ook de vraag bij wie het auteursrecht van de foto eigenlijk ligt. Immers, de ááp drukte op het knopje,
De Italiaanse fotograaf Gustav Willeit maakt van de werkelijkheids iets vreemds. Éven vraag je je af of de locatie echt bestaat. Maar daarvoor is het te surreëel. Of nee, te perfect. Want Willeit maakt het
En toen was het pardoes herfstweer. Daar sta je dan, met je camera onder je arm te wachten tot het droog wordt. Wat je ook kunt doen, is een boek lezen óver fotografie. Uit alles
Zo’n vijftien mannenhoofden verdraaien hun nek vanwege een passerende vrouw. Het lijkt wel een wildreservaat waar leeuwen naar een dartel hertje loeren, vlak voordat ze tot aanval overgaan. Maar we zien een Amerikaanse vrouw, die
De valkuil van fotografie is dat je er zo mee bezig kunt zijn. Letterlijk, bedoel ik. Je zou bijna vergeten dat het een middel is, een middel om je verhaal te vertellen. Maar de meesten
Hedendaagse trouwfoto’s bevatten een hoopvol sentiment over een toekomstig leven. Dat sentiment loopt na enige tijd uit de pas met de realiteit. In de 19e eeuw deden ze dat anders. Echtparen stonden er maar stijfjes
Mijn derde serie Noordereiland door de ogen van… is klaar! Ik kijk door de ogen van Hans Aarsman, voormalig meester van het Hollandse landschap. Met daarin altijd een vreemde kwinkslag. Zoiets waardoor je meteen denkt
Elf bouwvakkers doen zich tegoed aan hun lunch op 250 meter hoogte. Velen van hen zullen later te pletter vallen tijdens werkzaamheden. Maar hier zitten ze losjes op het geraamte van een nieuwe wolkenkrabber. De
Zwembaden. Ik ken ze alleen in de variant teveel kinderen, chloor en ronddobberende pleisters. Maar in de zwembaden van Maria Svarbova zwemt niemand. Ze zijn otherworldly en tegelijkertijd herkenbaar. De rol van de mens in haar
Nicholas Nixon fotografeerde zijn vrouw en haar drie zussen ieder jaar, 40 jaar lang. 40 keer staren ze je aan, ze worden steeds ouder en hun blik verandert zienderogen. We weten hun namen, meer niet.
Ik heb 5 minuten onafgebroken naar dit beeld gestaard en nog steeds snap ik het niet. De aanvankelijk driedimensionale situatie (man springt over water) is door Cartier-Bresson vertaald naar een tweedimensionaal beeld, so far so
IJsberen die ijsberen. Als van je soortnaam een werkwoord wordt gemaakt dat doelloos rondjes lopen behelst, dan ben je als beest wel erg ver verwijderd van je roots. En dat zijn ze ook, die ijsberen
Ik was afgelopen week in Slovenië en daar dacht ik na over de vraag die mij vaak wordt gesteld: “wil je niet je brood verdienen met fotografie?” Mijn antwoord daarop is immer een volmondig nee.
Vliegreizen zijn meestal, lang, saai en een tikkie beklemmend. Fotograferen vanuit een vliegtuigstoel lijkt dan ook onmogelijk – als je het vliegtuigraampje even niet meerekent. Enfin, dat is dus onzin. Nina Katchadourian maakt portretten in
Wat ik dus niet wist: dat de Volkskrant online beeldverhalen publiceert. Maar dan ook echt mooie, waar beeld en tekst elkaar versterken. Zoals het verhaal over een meisje die eigenlijk een jongetje is. En over
Een reisfotografe met pleinvrees, dat klinkt als een contradictio in terminis. Tien jaar geleden was dat ook zo, maar nu is er een oplossing: Google street view maakt de beelden terwijl de fotografe de mooi
Stockfoto’s zijn normaliter papiervulling, bedoeld om de tekst nog eens te benadrukken. Maar iemand zocht wat dieper in de online stockfoto-archieven en vond bizarre plaatjes die je wenkbrauwen een centimeter of drie doen stijgen: foto’s van
Pas toen ik er met mijn neus bovenop stond, kon ik het handwerk van Gunnel Wåhlstrand ontwaren: een paar vlekjes op de verkeerde plek verraden urenlang gepiel (en frustratie). Maar drie stappen achteruit en ik
Onlangs bezocht ik Arles, een Frans dorpje dat momenteel overloopt van fotografie. Een middeleeuws klooster, kerken, kelders en voormalige fabrieken zijn omgebouwd tot in totaal 40 expositieruimtes. Daarnaast zijn er nog eens 141 kleinere locaties