Gisteren was ik in de Kunsthal. Daar trof ik een expositie met de naam “Cute”. De poederroze zalen stonden vol met knuffelbeesten en afbeeldingen van poezen. Leuk voor de Instagrammende medemens. Maar wie een laagje dieper wilde, had het zwaar.
Ik word steeds voorspelbaarder. Omdat ik me graag om dezelfde dingen boos maak. Negen jaar geleden schreef ik op dit blog al een pleidooi tegen oeverloos gewauwel op bordjes bij foto’s. Die titel vind ik nu overigens veel te lang en zélf een voorbeeld van gewauwel. Maargoed.
In die poederroze zaal worstelde ik me door onderstaande tekst. Hoe verder ik kwam, hoe meer ik intern begon te borrelen van boosheid:
Laten we alleen de laatste zin pakken. Daarvan zet ik alle woorden en termen op een rij waar mijn hersens over struikelden:
Dubbelzinnigheid
Tegendraadsheid
Vermogen om duisternis te omarmen
Anders-zijn erkennen
Onvolmaakte wereld
Vriendelijkere, feilbaardere, speelsere manier van zijn
Dat zijn dus ZES vage conceptuele begrippen in één zin!
Gemakstaal
Dit is – vind ik – gemakstaal. Want er staat netto helemaal niks. Bij het lezen ervan zie ik niks voor me, er valt niks concreet te maken. Ik kan het ook niet in mijn eigen woorden aan iemand anders vertellen. De auteur (of misschien wel ChatGPT) heeft wat moeilijke begrippen in een grabbelton gegooid, er weer uitgevist en achter elkaar gezet.
Wat mij zou helpen: concrete zinnen, met maximaal 1 conceptuele term per zin. Liefst toegelicht met een voorbeeld. En een link met het werk waar ik naar sta te kijken.
Het kan nog erger:
Sorry hoor. Ben ik de enige die struikelt over “laatkapitalistische wereld” en “neoliberaal regime”?
Enfin, ik liep daar ziedend rond. Hoe kun je zo’n tekst op de muur plakken? Het contrast met de hapklare cuteness in de zalen kon niet groter zijn.
Tip aan mezelf: als de teksten zo slecht zijn, lees ze gewoon niet. En stel jezelf wat vragen.
Iris van Herpen
Gelukkig was er ook iets moois te zien. Dat was de expositie van modeontwerper Iris van Herpen. Ik heb weinig op met haute couture, en toch was ik geboeid. Omdat de bezoeker wordt meegenomen in de gedachtewereld van Van Herpen. Zonder ellenlange teksten. Ik heb nauwelijks iets gelezen. Maar wél veel geleerd over haar inspiratiebronnen, haar werkwijze. En waar dat in resulteert.
Ik ga er nog wel een keertje naar terug want mijn boosheid zat nog teveel in de weg. En het was er te veel druk. Niet gek op een zondagmiddag bij een expositie die écht goed in elkaar zat.
Tot slot: twijfel je over wat je moet doen met teksten bij jouw foto’s? Lees dan dit.