Sinds kort heb ik een plakboek. Het duurde even voordat ik het maagdelijk witte papier daadwerkelijk vulde, maar inmiddels ben ik niet meer zo kritisch en plak ik me suf. Het brengt het kleuterschoolgevoel terug en het helpt me om onverwachte verbanden op te merken. Zolang ik me aan drie regels houd.
Nadeel van digitaal
Digitale fotografie vind ik een feestje: je kunt eindeloos fotograferen zonder dat het wat kost. Dus maak je 1.254 foto’s op vakantie.
Kost niks.
Het betaalmoment volgt pas zodra je gaat afdrukken. Die fase halen maar weinig mensen, want uit 1.254 foto’s een selectie maken is alleen leuk in de eerste 3 dagen na je vakantie. Daarna is het een buitengewoon irritant en tijdrovend klusje dat op de grote hoop belandt.
Hoe meer je fotografeert, hoe meer je eigen signatuur komt bovendrijven. Maar die signatuur is nauwelijks waar te nemen in de zee aan beelden die je hebt gemaakt.
Daar zijn natuurlijk oplossingen voor. Zoals deze driedelige opdracht die je helpt om door de bomen het bos weer te zien.
Of door jezelf met jouw foto’s te omringen.
Of door verdorie gewoon jouw foto’s WEL af te drukken.
Maar je kunt het ook vanaf een andere kant aanvliegen: maak een plakboek.
Hoe begin je een plakboek?
Mijn probleem met plakboeken was dat ik dacht dat het een kunstwerk an sich an sich moet zijn. Jaren geleden begon ik ermee, maar de boel stokte al op pagina 7. Ik had geen inspiratie meer.
Dacht ik.
Ik had namelijk geen pretentieuze inspiratie meer. Dat is inspiratie die kunstzinnig verantwoord is (of moet zijn). Mijn eerste plakboekpagina voldeed daaraan, de daaropvolgende pagina’s steeds minder.
Dus stopte ik ermee.
Regel 1: bij twijfel, plak het erin
Deze keer begon ik mijn plakboek met een andere insteek: alles waarbij ik denk ‘mag dit in het plakboek?’ gaat er gewoon in. Het idee van een plakboek is namelijk niet dat er logica in moet zitten. Het is een allegaartje, losse gedachtes. Misschien zie ik later verbanden, krijg ik nieuwe ideeën. Maar nu maak ik het zonder vooropgezet plan, zonder een verwachting.
En dan werkt het wel. Voor mij althans.
Regel 2: Denk breder dan alleen foto’s
In mijn plakboek zit van alles. Krantenknipsels, quotes, eigen foto’s, foto’s uit tijdschriften, tekeningen, etc. Ik verzamel iedere week plaatjes en tekst en begin dan met knippen en plakken.
Ineens worden plaatjes dingen, dingen die je kunt vasthouden, doorknippen en opplakken. En dan gebeuren er andere dingen:
Bovenstaande foto van een fly-over wilde ik erin, maar hij was te groot voor 1 pagina. Ik wilde het beeld aanvankelijk precies doormidden knippen, totdat ik bedacht dat ik ook gewoon langs de lijnen van de palen zou kunnen knippen.
Het resultaat is iets dat ik in de digitale versie nooit zou hebben gezien, noch verzonnen. Wie weet ga ik nog wel verder door op dit idee.
Regel 3: plan plakboekmomenten in
Je plakboek vult zich niet vanzelf. Om een beetje op stoom te komen plan ik nu iedere week in:
– Een half uur waarin ik op zoek ga naar beelden, quotes, etc. die me aanspreken.
– Een uur voor het knippen, plakken en organiseren van de oogst van die week.
En wat schiet ik er dan mee op, met dat plakboek?
Allereerst: het is leuk! Alsof ik weer op de kleuterschool zit.
En eigenlijk alles wat ik deed op de kleuterschool was leuk.
Activiteiten bestonden uit iets maken, of gewoon spelen (in dit artikel leg ik uit hoe je die twee elementen weer in je leven kunt fietsen). Hoe ouder je wordt, hoe minder tijd je vrijmaakt voor maken en spelen. Omdat het je (voor de meesten van ons) niet helpt bij het doen van boodschappen, het afbetalen van je hypotheek of het wassen van je auto.
Maar ik word er wel gewoon heel blij van.
Dus dat is het eerste voordeel.
Het tweede voordeel: ik zie ineens veel duidelijker wat mij interesseert, zowel visueel als tekstueel. Juist omdat ik beide door elkaar gebruik. Telkens als ik door het plakboek blader, bedenk en zie ik weer andere dingen.
En dus wordt dit plakboek langzaamaan een ideeënboek waaruit ik telkens nieuwe inspiratie haal.
Dus: koop een plakboek en een prittstift. Stuk goedkoper dan een nieuwe camera 🙂