Ooit fotografeerde ik enkel met deze Fujifilm X100T. We waren onafscheidelijk. Maar zoals dat gaat, nam een andere camera die rol over en verdween deze camera zo’n 8 jaar in de la. Tot twee maanden geleden, toen begon hij aan zijn tweede leven. Nu fotografeer ik er weer dagelijks mee. Waarom? Dat lees je hieronder.
Hoe het begon
Ik kom zometeen op die camera, want het verhaal begint ergens anders. En wel bij een blog dat ik onlangs schreef over de gratis app Minutiae. Daarin krijgen all gebruikers één keer per dag, op exact hetzelfde moment een melding. Je hebt een minuut om de app te openen en vast te leggen wat je op dat moment ziet. Eindeloos nadenken over een interessante compositie kan dus niet.
Na het maken van je foto krijg je wederom een minuut om door je eigen tijdlijn te scrollen of een moment van een willekeurige deelnemer te bekijken. Daarna sluit de app automatisch af. Geen eindeloos gescroll dus.
Geen Instagram, wel foto’s delen
Daardoor was het voor mij een perfecte tegenhanger van Instagram: geen gelikte foto’s van geënsceneerde situaties, geen eindeloze beeldenstroom. Een andere fotograaf en lezer van dit blog was ook enthousiast en downloadde de app. We appten wat heen en weer vlak na de momenten dat Minutiae vroeg om een foto.
En toen gebeurde er iets geks. Hij ontving een melding, maakte een foto en wachtte op de match met iemand anders die ook net een foto had gemaakt. En wat hij zag was dit:
Huh.
De fotograaf dacht vervolgens dat ik het was, maar ik zat niet in Vlaardingen. En ik lees mijn eigen blog nooit.
Enfin; wie het was weten we niet (wellicht leest die persoon wederom mee), maar fascinerend was het wel.
Klaar met Minutiae
Ondertussen is Minutiae alweer van mijn telefoon. Wat bleek: ik werd er vet onrustig van. Mijn telefoon leg ik meestal buiten handbereik en buiten mijn gezichtsveld. Dus was ik telkens te laat met het maken van een foto. En dat vond ik dan jammer, want ik wilde juist meer doodgewone alledaagse foto’s maken.
Dat kan natuurlijk ook met mijn telefoon, maar dat vereist een een mate van georganiseerdheid die ik niet heb. Dan moet ik die foto’s in een apart mapje zetten. Meteen al geen zin meer in.
En toen herinnerde ik me dat ik nog een oude camera in een la had liggen, die Fujifilm X100T dus. Voilá, dit bleek voor mij de gouden greep. SD-kaartje erin gestopt en nu gaat de camera overal mee nartoe. Ik heb eindelijk mijn (eigen) code gekraakt: dit werkt! Al 66 dagen maak ik iedere dag een foto met deze camera. Eens in de zoveel tijd importeer ik de foto’s in Lightroom. En over een jaar maak ik een boekje.
Wat ik dan fotografeer? De binnenkant van onze auto (waarin ik momenteel vaak mee onderweg ben), mijn vriend in de supermarkt, de woonkamer zonder ‘m eerst op te ruimen. Oftewel, de dingen van alledag waar ik normaal nooit foto’s van maak. Zonde, want over 10 jaar is het allemaal bijzonder. Blij dat ik het nu eindelijk vastleg.