Peter Funch: Hoe iedereen is gevangen in een dagelijkse routine

Elke doordeweekse dag rijd ik tussen 7:55 en 8:15 van Rotterdam naar Dordrecht. Zo’n twee keer per week passeer ik dezelfde oldtimer. Want die valt op tussen de andere saaie, generieke bolides. Zodra ik die oldtimer zie, realiseer ik me dat al die andere auto’s hier waarschijnlijk gisteren óók reden. Ik word daar dan een beetje moedeloos van. Peter Funch zette die moedeloosheid om in een fotoserie. 

Memory spel

Van 2007 tot 2016 fotografeerde Peter Funch met voorbijgangers op de hoek van 42nd Street en Vanderbilt. Telkens op hetzelfde tijdstip: tussen 8:30 en 9:30 in de ochtend.

Het was niet zozeer zijn bedoeling om dezelfde mensen te fotograferen, maar het bleek niet vermijden: tijdens het editen zag hij telkens dezelfde koppen voorbij komen. En zo gaat dat soms met projecten; ze komen al doende tot leven, dringen zich aan je op. Je moet er wat mee. Dus Funch deed er wat mee, en ging – als ware het een memory-spel – op zoek naar dezelfde mensen in zijn omvangrijke archief:

© Peter Funch | 42nd Street and Vanderbilt

Emotieloze robots

In zijn project 42nd and Vanderbilt zoekt Funch niet alleen naar dezelfde mensen, maar het liefst ook naar dezelfde gebaren of blikken. De personen lijken daardoor nóg meer opgesloten in hun handelingen. Ze gedragen zich als emotieloze robots in een maatschappij die repetitief gedrag beloont. Doe maar gewoon wat je gisteren deed, dan zal alles blijven zoals het was.

© Peter Funch | 42nd Street and Vanderbilt

© Peter Funch | 42nd Street and Vanderbilt

© Peter Funch | 42nd Street and Vanderbilt

© Peter Funch | 42nd Street and Vanderbilt

The Mobius – vast in een tijdsloop

Deze fotoserie deed me aan iets anders denken: een practical joke waarin routines centraal staan. Improv Everywhere is een comedy collectief die op hilarische wijze inbreekt in de dagelijkse routines en verwachtingen van voorbijgangers.

Eén van hun acties bestond uit het enscèneren van 5 opeenvolgende gebeurtenissen in een Starbucks café. Denk aan een man die zijn koffie laat vallen, iemand die luidruchtig een telefoongesprek voert, etc. Tezamen duurden de vijf scènes 20 minuten. Daarna begon de sequentie opnieuw.

En dát resulteerde in een unheimisch gevoel bij de argeloze koffiedrinkers. Wat was hier gaande? Gebeurde dit net niet ookal? En langzaamaan kon men voorspellen wat er hierna stond te gebeuren. Gevangen in een tijdsloop.

Helaas is het beeldmateriaal in 2003 opgenomen – en dat is te merken. Ik wacht daarom nog steeds met smart op nóg zo’n actie, maar dan goed gefilmd.

© Peter Funch | 42nd Street and Vanderbilt

Een zich herhalende werkelijkheid

Ik schreef al eerder over Funch. Omdat hij zo verdienstelijk met de waarheid speelt, in weer een andere fotoserie. Ook daar zijn voorbijgangers het leidende thema. Maar daar richt hij zich op specifieke handelingen die veel voorbijgangers verrichten. Al die identieke poses plakt hij dan in één foto (zoals de gapende mensen hieronder). Een raar gezicht. In onderstaand artikel lees je er meer over.

Repeated realism van Peter Funch: een boel waarheden in één foto