Jezelf fotograferen als je net een zelfmoordpoging heb gedaan en met spoed bent opgenomen in een psychiatrische inrichting. Laura Hospes deed het. Zij maakte portretfoto’s op momenten dat ze er slecht aan toe was, heel slecht. Ben ik een een voyeur als ik naar haar foto’s kijk?
Tegenhanger van de selfie
Hospes fotografeert zichzelf. Ze is de tegenhanger van de selfie-beeldenstroom die onze maatschappij verdrinkt in een vals soort gelukkig zijn. We lachen een gemaakte glimlach en stralen op commando. Maar Hospes niet.
Hospes fotografeert ook zichzelf, maar mooi is het niet wat we zien. Haar portretfoto’s uit de serie UCP (Universitair Centrum voor Psychiatrie) zijn gemaakt in een psychiatrische inrichting in Groningen. Daar zat ze wegens een zelfmoordpoging, een depressie en eetstoornis.
Laura Hospes
De start van een carriere
Tijdens een rondleiding op de expositie Haute Photographie – een initiatief van Kahmann Gallery – introduceerde de eigenaar van die galerie haar werk. Laura Hospes stond ernaast. De galerie eigenaar vertelde direct door haar werk te zijn geraakt nadat hij wat foto’s zag die zij hem had toegestuurd (hij krijgt zo’n 20 portfolio mails van fotografen per week). Hij nodigde haar uit voor een kop koffie, zag meer werk van haar en zei ‘je hebt je galerie zojuist gevonden’. Hospes was toen 24 jaar.
Niet veel later was ze te gast bij fotografieavond De Donkere Kamer in Rotterdam. Daar lichtte ze haar serie toe, dat inmiddels in boekvorm is verschenen.
Laura Hospes fotografeert van zich af
Voor Hospes is fotografie pure noodzaak, vertelde ze die avond. Ze fotografeert van zich af, kan zich uiten middels het beeld dat haar camera genereert.
Laura Hospes
Laura Hospes
Ze gebruikt fotografie niet alleen als communicatiemiddel (‘kijk, zo voel ik me’), maar heeft het ook nodig in het moment zelf.
“Zonder mijn camera sta ik los van de wereld, voel ik me niet thuis op aarde, voel ik me nergens thuis.
Wanneer ik de beelden deel met mijn omgeving en de rest van de wereld, heb ik het gevoel in contact te staan en voel ik me minder eenzaam. De muur van lucht om mij heen is minder dik of zelfs even weg.”
~ Laura Hospes
Laura Hospes
De keuze voor zwart wit fotografie
Hospes fotografeert bewust in zwartwit. Ze heeft hiervoor twee redenen. Ze wil zo min mogelijk tijdsaanduiding in haar beelden. Daarnaast vind ze de afstandelijkheid van een zwartwit foto prettig. Dat past bij haar staat van zijn; het naast de wereld staan – er niet in thuis horen.
“Ik heb mezelf gedwongen tijdens mijn opname door te gaan met het maken van zelfportretten. Dit resulteerde in een uitgebreide serie over een meisje, ik, dat op een heel bewust randje van de dood balanceert.
De grote variëteit aan emoties die dan op je af komen zijn terug te vinden in mijn foto’s: eerst veel verwarring, moeite met contact en uitputting. Later meer schreeuwende emoties, zoals verdriet, wanhoop, woede en pure angst.”
~ Laura Hospes in The Mighty
Laura Hospes
Een carriereboost
Het is vreemd eigenlijk. Dat je met een een serie over je bijna-zelfmoord ineens razend populair wordt. Dat je dankzij die episode in je leven je opleiding aan de Fotoacademie succesvol afrondt. Dat je wordt gevraagd door een toonaangevende galerie. En dat je ook nog eens in de Emerging Talent top 50 staat van LensCulture. Kunstenaars laveren vaak op het randje van normaal en abnormaal. Juist daarom zijn ze in staat om iets te verbeelden dat wijzelf net niet kunnen zien.
Laura Hospes
Ben ik een voyeur?
Kijkend naar deze beelden voel ik me ongemakkelijk. Dit is iemand die door een peilloos diep dal gaat, waar ik helemaal geen onderdeel van ben. Ik ken haar niet eens. Maar het raakt me wel. Het zijn menselijke emoties, uitgekleed tot op het bot. Zo zijn we allemaal soms, maar in verschillende gradaties. En dat op beeld kunnen zetten, dat is een kunst. Daar wil ik naar kijken, en daar mag ik bovendien naar kijken, van Laura Hospes.
Hier vind je haar fotoboek.