Floriane de Lassée: over de nietige mens in de grote stad

Grote steden slapen niet. Een stad roert zich, beweegt, geeft licht. Ook midden in de nacht. En ergens daar tussendoor leven mensen, omgeven door massieve gebouwen. Floriane de Lassée fotografeert die nachtelijke tegenstelling van mens en stad in haar serie Inside Views. 

Waar haar werk over gaat

Floriane bezocht 10 megasteden zoals Tokyo, Parijs, Londen en New York. Daar ging ze op zoek naar de tegenstelling van stad en mens. Massieve wolkenkrabbers versus een levend wezen. Om dat effect te versterken zijn haar foto’s levensgroot. Als je ervoor staat, ervaar je bijna dezelfde nietigheid als de mensen in en om de torens.

 

 

De foto hierboven is vervreemdend. Je krijgt geen enkele referentie van de fotografe. Geen grond, geen lucht, geen straten. Alleen maar dat gebouw en – als je goed kijkt – een paar mensen. Een lezende vrouw, wat vergaderende mannen. Maar allemaal zijn ze klein en doen ze niet echt ter zake. Opgeslokt door het gebouw, de stad.

 

 

Hoe ze haar locaties uitzoekt

Haar foto’s zijn geënsceneerd, maar schurken wel tegen de realiteit aan. Ze zoekt zelf de plekken uit, kijkt naar hoe het licht valt, benadert vervolgens de bewoners van het appartement dat ze op de foto wil hebben. En vraagt hén te poseren. In hun eigen huis of kantoor dus. Ze gebruikt een technische camera en lange sluitertijden. Die sluitertijden zijn ook meteen de verklaring voor het soms sprookjesachtige licht, zoals in de foto hieronder.

 

 

Het verschil en de overeenkomst met Edward Hopper

Haar beelden doen mij een beetje denken aan de schilderijen van Edward Hopper. Hij schilderde óók de dolende mens in de stad. In verlaten hotelkamers. Peinzend uit het raam. Maar bij Hopper zie je duidelijk de personen zélf, en dus de – vaak lege – gezichtsuitdrukking. In de foto’s van Floriane zit veel meer afstand. De stad heeft in haar werk een grotere rol. Niet de eenzaamheid, maar de nietigheid van de mens staat bij haar centraal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog meer stedelijke nietigheid

Clarissa Bonet speelt met hetzelfde thema, maar dan anders. Eerder schreef ik over haar project City Space, waarin de dolende voorbijganger wordt omarmd door megalomane gebouwen en muren.