Eens hadden ze de toekomst, nu zijn ze een herinnering aan een lang vervlogen ideaal; de Grands Ensembles. Dit zijn naoorlogse woningbouwprojecten die in Parijs werden gebouwd om de huisvestingscrisis uit die jaren het hoofd te bieden. Fotograaf Laurent Kronental fotografeerde deze megalomane woningcomplexen, inclusief haar bejaarde bewoners.
Parijse voorsteden kennen we voornamelijk uit de media. Een broeinest van criminaliteit en radicalisme. Maar er is meer daar. Kronental struinde er ruim vier jaar rond om de Grand Ensembles en haar bewoners vast te leggen. De resulterende serie Souvenir d’un Futur vormt een mooi bewijs de realiteit soms veel absurder is dan fictie.
De foto’s zijn zó surreëel en onvoorstelbaar dat je je eerst afvraagt of hier Photoshop in het spel was. Geenszins. Deze gebouwen vormden ooit de moderne toekomst, een woonutopie. De fotoserie vormt de stille getuige daarvan.
The Hunger Games
Dit zijn geen troosteloze wijken maar lijken wildverzonnen decors uit een science fiction film. Sterker nog, zo wild konden ze het niet bedenken bij de Hunger Games en dus speelde onderstaand gebouw een glansrol in die film.
Op veel foto’s uit de serie Souvenir d’un Futur zie je de bewoners van het eerste uur ergens tussen de gebouwen staan. Dat vormt een scherp contrast met de betonnen kolossen om hen heen. Kronental koos hier bewust voor:
“By switching from portraits, which imply facial emotions, to landscapes, in which the person is lost in the vast neighbourhood, I wanted to show the scale ratios and interactions between the person and his city”
Betonnen mierenhopen
De toentertijd ambitieuze en nu gedateerde modernistische architectuur fascineert. Je voelt de grootsheid van de ideeën op de tekentafel. En ziet vervolgens de ridicule mismatch met haar bewoners. De mens verdrinkt in deze enorme bouwwerken. Het zijn betonnen mierenhopen; het gebouw prevaleert, de mens is nietig.
Een wereld met een enkele bejaarde
In de Westerse wereld prevaleert de jonge gerenatie, díe heeft de toekomst. Ouderen worden weggezet, zijn oninteressant en horen bij het verleden.
Kronental weet deze strikte scheiding scherp te visualiseren. We zien in zijn serie een enkele bejaarde die bijna wegvalt tegen het megalomane decor. Ze lijken contemplatief, denkend aan dat wat ooit was. Voor de jonge generatie vormen ze een ongewilde boodschap over onze aanstaande ouderdom. Ze leven derhalve gescheiden, in een andere wereld. Dat is letterlijk het geval in deze fotoserie.
“They are the only ones to fill up the space in this series from which youth has purposely been obliterated. By settling down in these futuristic buildings they have re-conquered a space – one that was not originally intended.”
Kronental fotografeert veelal rondom zonsopkomst of ondergang. De resulterende kleuren zijn sprookjesachtig blauw-geel-rood, perfect passend bij de surreële setting.
“These photos are a means to reveal the poetry of aging environments slowly vanishing, and with them, the memory of modernist utopia”